Column Mats - Volgende Halte

Toolenburg-Oost. Shit. Ik moet uitstappen. Ov-chipkaart nodig. Waar is die? In mijn portemonnee. Waar is mijn portemonnee? Ik voel in m'n zakken. Niks. Dubbel shit. M'n tas, daar zit hij waarschijnlijk in. Het enige probleem, m'n portefeuille wordt daar vergezeld door zo'n honderd andere dingen (die ik allemaal niet nodig heb natuurlijk). Graven, dan maar. Alles in de tas omhoog trekken en opzij leggen tot de portemonnee in beeld komt. Nog steeds niks.

De bus stopt. Ik schrik op. Paniek. M'n blik glijdt weer terug naar de tas. And See What You Want staat in gracieuze letters op de linkerkant van de linnen tas geschreven. "Ik see helemaal niet what ik want. Ik want namelijk my wallet but die is all of the sudden foetsie," fluister ik nu op agressieve toon tegen m'n tas, alsof hij zich daar iets van zou aantrekken.

Dan zie ik ineens iets zwarts glinsteren onder in m'n tas. (Hij glinsterde waarschijnlijk niet echt, maar zo voelde het wel). Snel trek ik de portefeuille uit m'n tas. Trek daar dan weer de gele kaart uit, waar ik een half uur eerder mee heb ingecheckt, sla hem veel te hard tegen dat apparaat bij de deur, zie nog net een groen vinkje, roep nog snel "Goedenavond!" tegen de buschauffeur (beleefdheid boven alles) en spring uit de bus.

Daar sta ik, bij de bushalte waar ik al die tijd hoorde te zijn. Ik bekijk mijn portemonnee, die alle ellende heeft veroorzaakt en besluit hem terug te stoppen in m'n tas. Dan besef ik het. Waar is m'n tas? En precies wanneer die vraag in me opkomt en ik mezelf terug omdraai, zie ik de rode Connexxion bus met mijn tas erin van me vandaan rijden.

Goed, da's een tegenvaller en vrij dom, maar niks kan mijn overwinning van zojuist nog verpesten. Er zat tenslotte, zover ik me kan herinneren, verder niks belangrijks in die tas. Ik loop naar m'n rood met grijze fiets die ik bij de halte had neergezet en op het moment dat ik hem beetpak besef ik dat er wellicht wel iets belangrijks in die tas zat... M'n fietssleutels.