Column Mats - Lui

We kijken weg van de daklozen die vragen om kleingeld, onderweg naar het station. We kijken weg van de vrouw tegenover ons in de metro die zacht zit te snikken, vanwege een berichtje dat net is binnengekomen. We kijken weg van de dronken man die 's nachts in de bus begint te ruziën met de buschauffeur en van de moeder die tegen haar zoontje schreeuwt in het gangpad van de supermarkt. We kijken weg van de slachtoffers, omdat het minder pijnlijk is om de daders te geloven. We kijken weg van hoe de oude man die van z'n fiets gevallen is en crepeert in de sneeuw, en fietsen gehaast voorbij. We zijn tegen geweld, maar we lopen de andere kant op als we zien dat twee pubers elkaar de hersens in beuken. We sturen geen berichtje of het wel goed gaat, naar het meisje dat depressieve teksten onder haar Instagram-foto's plaatst. We vinden het erg als we plastic verpakkingen in rivieren zien, maar van de verdrinkende migranten in de zeeën doen we alsof ze niet bestaan.

Omdat dat makkelijker is. Omdat we dan niks hoeven te doen. We slaan geen armen om schouders, vragen niet wat er is, proberen niet te bemiddelen, steken geen riemen onder harten, bieden geen hulp aan.

We worden volwassenen en zetten daarbij oogkleppen op. Vragen wat er aan de hand is, of het wel gaat, luisteren naar een verhaal, iemand geloven, dat is een te grote moeite. Wij zijn niet alleen vaak te bang om de waarheid onder ogen te komen. Veel vaker nog, zijn we te lui.