Column Sterkliniek dierenartsen - Hazenslaapje

Algemeen
Lodewijk Kamps.
Lodewijk Kamps. Foto: Corine Zijerveld

door Lodewijk Kamps

Na weer een heerlijke aflevering van 'Love is in the air', waarin familieleden elkaar soms na 35 jaar voor het eerst in de armen vallen, gaat de telefoon. Terwijl ik mijn ogen droog wrijf en de brok in mijn keel wegslik, hoor ik de ongeruste eigenaar zeggen dat zijn kat Fristy heel benauwd is. Diezelfde ochtend was het diertje aangereden en toen was er niets bijzonders aan hem opgevallen. Nu zat Fristy echter met open mond amechtig naar adem te happen. We spraken meteen af op de praktijk.

Fristy vertoonde een ademhaling, waarbij de borst en buik tegengesteld bewegen (pendelend), hetgeen suggestief is voor een scheur in het middenrif. Door de klap van de aanrijding ontstaat dan een klein scheurtje in het middenrif en naarmate de tijd vordert, schuiven darmen de borstholte in. Dat betekent dat er met steeds minder volume geademd kan worden en dat de patiënt alsmaar kortademiger wordt. Op de röntgenfoto werd mijn vermoeden bevestigd: de gehele rechter longhelft was overschaduwd door darmen. We besloten hem op te nemen in de zuurstoftank en hem de volgende ochtend zo spoedig mogelijk te opereren.

Tevreden ging ik naar huis, op weg naar mijn bedje. Eenmaal horizontaal viel ik razendsnel in een diepe slaap. Nog geen anderhalf uur later ging de telefoon weer en kreeg ik een dame aan de lijn die tijdens haar nachtelijke hondenwandeling (het was 3 uur) een aangereden haas op de weg had zien liggen. De dierenambulance kon niet komen, omdat die elders in de Haarlemmermeer bezig was, dus hadden ze mij gebeld. In hun ogen leed het dier enorm, dus ik hees me weer in de kleren en reed richting de kliniek.

Het mooie haasje met grote donkerbruine, glinsterende ogen bleek een gebroken rug en een gigantische pootwond te hebben, zodat ik hem alleen maar uit zijn lijden kon verlossen. Ik kon meteen van het moment gebruik maken om te kijken hoe Fristy erbij zat en hij bleek veel baat te hebben bij de ondersteunende zuurstoftherapie. Hij keek relaxed om zich heen en ademde veel rustiger. Na hem nog wat pijnstillers te hebben gegeven, reed ik weer naar huis.

Nog geen uur nadat ik het dekbed over me heen had getrokken, rinkelde mijn mobieltje opnieuw: Een man die uit zijn nachtdienst was gekomen, had zijn konijn slap en koud aangetroffen in de kooi. Hier konden we geen minuut verliezen en stijf van de adrenaline scheurde ik weer richting Hillegom. Het konijntje bleek een gasbuik te hebben en het lukte me om er een sonde in te krijgen. Na wat gemanipuleer met het slangetje liep de overvulde maag leeg. Je zag hem gewoon opknappen. Wat een feest! De zuurstofkooi was al bezet, maar in de gewone couveuse kon hij wel geplaatst worden. Met pijnstillers en darmmedicijnen moest hij verder kunnen verbeteren.

Thuisgekomen kon ik meteen het ontbijt voor de kinderen gaan maken. "Wat zie je bleek, pap," zei de jongste, "Misschien moet je maar niet meer naar 'Love is in the air' kijken."