Column Sterkliniek - Te gekko!

"Hey pap, kun je ons vrijdag ophalen van een feestje?"

"Ja hoor, dat is goed, geen probleem. Ik heb toch dienst, dus ik ga pas laat slapen."

" Nou, je mag wel eerst gaan slapen, hoor, het is op zijn vroegst om 3.00 uur klaar…"

"Oh, eh, nou, eh, dat had ik niet verwacht, maar vooruit dan maar. Waar moet ik jullie halen?"

"In Haarlem-Noord, bij de lichtfabriek."

"En moet ik jou alleen halen of rijdt er nog iemand mee?"

"Nou, alleen Esmeralda, denk ik, die woont bij ons in de straat."

Ik ging die vrijdag voor de zekerheid om 11 uur al naar bed. Een uur later ging de telefoon: iemand belde in grote onzekerheid op omdat zijn 3 maanden oude puppy het pak hagelslag uit de kast had gehaald en geheel had opgegeten. Hij wist niet hoeveel er in had gezeten. Tijdens het telefoongesprek riep zijn vrouw vanuit de kamer echter dat het hondje alles eruit aan het braken was. Dat was een grote opluchting, voor het diertje.

Juist toen ik weer de slaap te pakken had, belde mijn dochter dat het niet zo gezellig was als ze hadden gehoopt en dat ze eerder gehaald wilden worden, bijvoorbeeld al om 2 uur. Ik verzette de wekker en kon nog drie kwartier slapen. In theorie. Toen de zoemer ging, klonk die als een verlossing om het bed te mogen verlaten. Bij de lichtfabriek aangekomen, volstond een whatsappje om haar naar de auto te laten komen, toch met vier vriendinnen, die bij nader inzien in respectievelijk Hoofddorp, Nieuw-Vennep, Abbenes en bij ons in de straat afgezet moesten worden.

Op de achterbank was het een gekwebbel van jewelste, vooral over jongens en over wat ze zeiden, deden en aanhadden. Iedereen bedankte me hartelijk voor het thuisbrengen en zei: "Te gek dat u ons helemaal thuisbrengt." Dat was heel dankbaar. Toen ik de auto thuis parkeerde, ging de telefoon. Een eigenares van een gekko vroeg of ik ook reptielen behandelde, want bij haar eigen arts kreeg ze een bandje. We spraken op de praktijk af, ik was toch al klaarwakker.

Op de kliniek moest ik even wachten tot ze er was, maar gelukkig verscheen ze. De schitterend gekleurde kleine gekko had zijn endeldarm er enkele centimeters uitgeperst. Er hing een trosje bebloed slijmvlies onder de staart. Gelukkig had de eigenares het gezien toen zij thuiskwam van een stapavondje, want hoe langer zo iets bestaat, hoe onmogelijker het wordt om de darm terug te krijgen. Steeds als ik hem er bijna in had, floepte 'ie er weer helemaal uit. Maar uiteindelijk lukte het de darm geheel terug te krijgen. Een speciale hechting erop en lekker terug naar bed.

Toen ik thuis weer in bed lag, hoorde ik mijn dochter al opstaan en douchen: Ze moest naar haar bijbaantje bij de bakker. Die heeft ook weinig slaap nodig, dacht ik en zakte weg.