Column Sterkliniek - Waar een pil is, is een weg

Net terug van vakantie probeerde ik het ontspannen gevoel zo lang mogelijk vast te houden. Dag 1 stond al helemaal volgeboekt met patiënten, zodat ik de lunchpauze oversloeg en ik 's middags van iemand te horen kreeg: "Ik dacht dat u net op vakantie geweest was, maar u ziet eruit alsof u er juist aan toe bent!". Hopelijk was dat grappig bedoeld.

De tweede dag werden we gebeld door een vrouw die juist de grens van België over reed. Ze zei dat haar hond bij de oppas medicijnen had opgegeten. De oppas woonde in Santpoort-Zuid, een oudere man met hartproblemen, hoge bloeddruk, vaatproblemen, schildklierproblemen, botontkalking en epilepsie. De apotheek bezorgdienst had om onbegrijpelijke redenen een dikke envelop met zestien soorten medicijnen door de brievenbus gegooid (!) en Rambo was met die envelop aan de haal gegaan. Hij had hem compleet verscheurd en alle pillen lagen door de kamer heen. De oude man was ook helemaal in paniek: a) omdat hij nu geen pillen meer had en b) omdat hij niet wist wat de hond allemaal op had. Het zou te lang gaan duren voordat de eigenares uit België terug was om de hond naar de praktijk te brengen en de oppas mocht geen autorijden, zeker niet zonder zijn medicatie.

We lieten de dierenambulance Rambo dus ophalen en de eigenares zou rechtstreeks naar de kliniek komen. Een klein half uur later stopte de gele bus voor de praktijk en kwam Rambo binnen: grote ogen, zwalkende gang en met een lichte tremor (trillend). De bestuurder had de lijst bij zich die in de envelop zat, zodat we wisten welke medicijnen er opgegeten waren. Eén arts belde meteen het vergiftigingencentrum om de consequenties van alle pillen op te vragen en om tegengif cq behandelmethoden geadviseerd te krijgen. Ik gaf Rambo een braakopwekkende injectie opdat hij zoveel mogelijk ellende zou uitspugen. Na de injectie liepen we naar buiten en daar kwamen de braakbewegingen op gang. Op verschillende plaatsen legde hij een kwakje neer en we raapten dat allemaal op. Als forensische experts bogen we ons over het braaksel om het te analyseren. Tot onze verrassing kwamen we ook een vaatdoekje en een schuursponsje in drie stukken tegen! En restanten van allerlei capsules, tabletten en pillen.

Van het vergiftigingencentrum kregen we de weinig geruststellende mededeling dat zeker vier van de zestien medicijnen per tablet al dodelijk zijn. We moesten dus de maag meerdere keren spoelen, Norit geven, laxeermiddel toedienen, een infuus aansluiten en symptomatisch de afwijkingen behandelen.

Van mijn ontspannen gevoel was niets meer over. Met twee artsen en twee assistentes zijn we de hele middag bezig geweest met Rambo, maar het resultaat vergoedde alles: Hij kon diezelfde avond weer naar (zijn eigen) huis.