Column Mats - Hoofden
Het valt misschien op het eerste gezicht niet zo op. Dat al die hoofden die boven die schermen hangen zo treurig staan. Dat al die hangende hoofden verdwaald rondlopen op zoek naar de mooiste plekjes. Maar niet om te kijken. Om vast te leggen voor zoveel mogelijk digitale liefde.
Dat die hoofden bang zijn de schermpjes uit te zetten, omdat ze dan geconfronteerd worden met hun eigen leeggetrokken, uitgeputte gezicht in het zwarte spiegelglas. Dat de mensen die je 24 uur per dag kunt volgen op snapchat zelf niet meer weten wie ze zijn. Dat al die hangende hoofden, die elkaar weg swipen op dating apps de volgende ochtend op hun telefoon kijken hoe laat het is, vervolgens nieuwsgierig worden of ze de liefde van hun leven hebben gevonden, die apps openen, en al afgewezen zijn voor ze uit bed stappen. Dat mensen nog nooit zo hebben gestreefd naar 'geluk'. 'Geluk' waarvan ze overtuigd zijn dat alle anderen het al gevonden hebben. Dat er een nieuwe generatie is die zo graag een 'happy' leven wil leiden en er zo van overtuigd is dat de rest van hun generatie dat ten volste doet dat ze bijna verstikken in het harde zand van zelfhaat. Ze duiken telkens weer boven om te kijken of anderen wel weten hoe ze uit het zand raken. Om een selfie te maken, zo dicht bij het gezicht, zo zelfingenomen, dat niemand meer ziet dat je neergeslagen in dat zand ligt. Ik ben bang dat die hoofden die hangen boven de schermen, zo gewend zijn geraakt aan die bekommernis, dat, zelfs al zouden we alle telefoons ter wereld afpakken, de hoofden blijven hangen. Die heffen zich nooit meer op.
