Column Mats - Geluk

Ik heb telkens toegekeken hoe de wereld om mij heen door haar knieën zakte om mij het leven aangenamer te maken, denkende dat al dat geluk mij als een winnend lot uit een loterij redeloos overrompelt. Dat elk compliment, elk lief woord, elke rol die ik heb mogen spelen, elke omhelzing, elke kus, elk fijn gesprek, elk luisterend oor, dat dat mij allemaal zomaar gratis werd toegespeeld.

Nu begin ik pas in te zien dat misschien het kleinste sprankeltje van dat geluk ook iets met mijzelf te maken heeft. Dat als iemand zegt dat die blij is om mij te zien, die persoon ergens dat echt meent, en het dus blijkbaar mogelijk is dat mensen blij worden door mij te zien. Langzaam begint bij mij, nu pas, het geloof aan te boren dat iemand mij misschien ooit lief zal kunnen hebben, zoals ikzelf mensen lief kan hebben. Dat als ik een mooie scène krijg in een toneelstuk, de regisseur dan ook vindt dat ik elk geval het minuscuulste beetje kan acteren. Dat mensen mij een leuk mens kunnen vinden. Dat ik heel misschien dat zelfs wel ben. Een leuk mens.

Al dat geluk, die liefde en warmte om me heen, is zo'n immens groot geschenk dat ik daar nooit dankbaar genoeg voor zal kunnen zijn. En met heel veel geluk, zoals m'n gezondheid en hoe het de mensen die ik liefheb vergaat, heb ik natuurlijk helemaal niets te maken, maar het idee dat ik van al die liefde wellicht een klein beetje ook echt ergens aan verdient hebt, kan niks anders dan mij nog honderdmaal gelukkiger stemmen.