Column Mats - Lokaal
Ik kwam binnen in een heel groot en heel wit lokaal. Ik was 9. Allemaal jongens en meisjes stonden in een kring rond de piano. Ik ging er niet tussen staan. Ik schoof mezelf in de hoek van het lokaal, onder de ballet barre. Ik sloeg m'n grote map open voor mijn gezicht zodat niemand me kon zien.
Toen het duidelijk werd bij de zangdocente dat ik niet van plan was om onder die barre vandaan te komen, begon de les gewoon. En ik ging zingen. Veel te hard. Ondanks dat ik op vijftien meter afstand zat, was de rest van de groep onhoorbaar geworden. De docente vroeg dan ook om de zoveel tijd, of de groep alsjeblieft wat harder wilde zingen, en Mats alsjeblieft wat zachter. Dat werkte.
Elke repetitie ging ik zachter zingen en meer luisteren naar de rest van de groep. We begonnen samen te zingen. Ik zat niet meer in het hoekje van het lokaal, maar ook niet meer in een hoekje van mijn hoofd. Ik leerde in dat lokaal samenwerken en echt naar elkaar te kijken. Ik leerde in dat lokaal vrienden te maken. En die vrienden zie ik nu nog steeds iedere week. En dat samenwerken en naar elkaar kijken, leer ik ook nog iedere week. Al meer dan 8 jaar lang.
Bijna 8 jaar nadat ik binnenkwam in dat grote, witte lokaal, liep ik naar binnen in een nog groter en nog veel witter lokaal. Het grote witte lokaal van de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie. Met knieën die harder knikten dan knieën eigenlijk aankunnen, en zoveel zweet dat mijn oksels op dat moment ook functioneerden als kranen, liep ik daar naar binnen, en probeerde ik, ondanks alle zenuwen, te laten zien wat ik in die afgelopen 8 jaar had geleerd. Daarna mocht ik dat lokaal weer verlaten,en terug naar de wachtruimte waar de andere honderden auditanten zaten, met veel minder zwetende oksels en veel minder knikkende knieën. Na nog drie hele weken van die knik-knieën en zweetoksels, kreeg ik het verlossende telefoontje. Ik was aangenomen.
Nu, na 8 jaar lang theater en muziek maken, ga ik voor het laatst een musical spelen met de lieve, wijze en getalenteerde mensen van Pier K (de muziek-en-theaterschool met de grote, witte lokalen). Op 12 en 13 juli ga ik voor het laatst met ze spelen in De Meerse, en daarna ga ik elke dag aan ze denken en ze ongelooflijk missen. Na dat laatste slotapplaus op 13 juli valt er een doek en opent zich een deur. Van een toneelschool.
'Urinetown' de Musical van de Productiegroep van Pier K, 12 en 13 juli in de Meerse, kaarten verkrijgbaar op demeerse.nl
