Column Sterkliniek - Druk, druk, druk
Ik leef toe naar het vertrek voor de vakantie en langzaam maar zeker loopt de agenda vol. Ik heb mijn vrouw beloofd dat ik op tijd thuis zal zijn om te helpen met inpakken. De agenda staat vol, maar het zou moeten gaan lukken zonder thuis in de problemen te komen.
door Lodewijk Kamps
Er komt een hond die een gummilepel heeft ingeslikt en die door zijn eigen dierenarts naar de specialistenkliniek in Amsterdam is doorverwezen. De eigenares heeft geen auto en ziet het niet zitten naar de hoofdstad te rijden met de buurman. Dus vraagt ze of ze bij ons mocht komen. Geen probleem.
Ondertussen ben ik bezig met een agapornis die schijnbaar legnood had. Dat betekent dat het diertje haar ei niet kwijt kan. Ze zat zwaar te ademen en leek te persen, terwijl er niets uit kwam. Meestal is dit een spoedgeval. We besluiten snel een röntgenfotootje te maken en zien daarop dat er helemaal geen eierschaal aanwezig is. Het vogeltje blijkt een ontsteking van de luchtwegen te hebben. De luchtzakken zijn helemaal gesluierd op de röntgenfoto. Een antibioticakuur moet de oplossing zijn.
Vervolgens roep ik een eigenaar met een konijn binnen. Het oude dier heeft een tumor op het ooglid dat bijna het gehele onderooglid beslaat. Omdat het konijntje al 10 was, is steeds gewacht met opereren. Nu kan er niet anders besloten worden dan snel ingrijpen. Ik kijk op de klok en zie dat we drie kwartier hebben, tenminste, als ik in de pauze doorwerk. De beslissing is snel genomen. Er moet een nieuw onderooglid gecreëerd worden. Hier komt een stukje plastische chirurgie bij kijken. Ook de narcose van een hoogbejaard konijntje is een grote uitdaging.
Als in één van de kookprogramma's, waarin kandidaten tot aan de laatste seconde doorwerken om hun gerecht af te ronden, ben ik precies op tijd klaar om de hond met de ingeslikte lepel te ontvangen. Een assistente verleent verder de postoperatieve nazorg aan het konijn. Ik krijg van de eigenares te horen dat haar hond de lepel al meer dan 3 uur geleden heeft opgegeten. Meestal heeft het laten braken dan geen zin meer, maar in dit geval is het erop of eronder. We wegen de border terriër en dienen exact op gewicht de hoeveelheid braakmiddel toe. Na 4 minuten beginnen de kokhalsbewegingen en ik zie in de bek een geel stuk rubber verschijnen. Meteen probeer ik het te pakken, maar pijlsnel slikt het hondje de lepel weer in. Ik ben te laat. Wat nu? Opnieuw komt er een braakbeweging aan en als een dompteur in het circus grijp ik in de bek het stuk plastic vast. Hoe glibberig het ook is, ik laat het niet meer los. Ik begin eraan te trekken en er komt wel een meter elastisch geel rubber uit.
Opeens schiet het totale ding eruit en katapulteert zich in mijn gezicht. Flats! Het maakt niet uit, want de hond is verlost van een idioot gevaarlijk speelvoorwerp. Hierna vlieg ik snel naar huis en ben te laat voor het inpakken van de koffers. Een half uur later rijden we weg en zit ik nog na te shaken in de bijrijderstoel.
