Een stranddag in de jaren zeventig

Algemeen
Kruisbergstrand in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
Kruisbergstrand in de jaren vijftig van de vorige eeuw. (Foto: Aangeleverd)

HEEMSKERK - De schoolvakanties staan voor de deur en dus maken veel Heemskerkers zich klaar voor vertrek. Campers, caravans, vouwwagens en tenten, alles is inmiddels in gereedheid gebracht. Het mooie weer lonkt. In het buitenland, maar ook gewoon in Nederland. Vroeger, en dan heb ik het over de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, was er voor Heemskerkers die niet ver weg wilden (of konden...) een prachtige vakantiebestemming vlak bij huis. Op amper vijf kilometer fietsen had je zon, zee en zand. Daarvoor hoef je toch niet naar Frankrijk of Spanje?

Ik kom uit een gezin met zes kinderen en dat betekende onder meer dat we veel vakanties aan ons 'eigen' strand doorbrachten. Ik zal proberen de sfeer te tekenen van zo'n dagje aan zee. Nog voor de koffie was moeder al druk bezig om broodjes klaar te maken voor het middageten. Op het aanrechtblad lag al gauw een hele stapel broodjes met ei. Wanneer iedereen er klaar voor was, meestal om een uur of half elf, konden we op pad. Op mijn kleine kinderfietsje trapte ik er dapper op los. Af en toe greep vader me onderweg in m'n nekvel om me in het rechte spoor te houden.

Strandgangers

Naarmate we dichter bij ons doel kwamen, werd de stoet strandgangers steeds omvangrijker. Gezinnen-met-kinderen op fietsen die waren volgepakt met schepjes, emmertjes, zandvormen en schepnetten. Alles wat maar meegenomen kon worden, ging mee. Zelfs koelboxen, die toen net in zwang kwamen.

Bij het strand aangekomen moesten we eerst bij Niek Vonk van de Vivo een bonnetje kopen als bewijs dat je had betaald voor de fietsenstalling. Niek bevestigde dat bonnetje dan op je fietsbel. Links van de stalling had hij een karretje van waaruit hij frisdranken en chocoladerepen verkocht. Voor de opslag van zijn goederen had hij een ruimte in gebruik in de bunker, schuin aan de overkant. Die bunker is omstreeks 1977 gesloopt. (Ik ben nog altijd op zoek naar een foto ervan).

Ganzenpas

Als de fietsen eenmaal waren gestald, en dat viel soms niet mee vanwege de grote aantallen strandgangers, liep dezelfde stoet die fietsend was gearriveerd, in ganzenpas naar het strand. Daar waaierde de mensenkluwen uiteen. Het ene gezin liep richting Wijk aan Zee, het andere juist richting Castricum. Of men probeerde een plekje te vinden op het overvolle gedeelte pal voor de strandopgang, bij paviljoen De Vrijheit. Als de vlag hoog in de mast hing, betekende dat dat het veilig was om te zwemmen.

Zandbank

Bij eb was de tweede zandbank zichtbaar. Dan strekte zich daarvóór een langgerekt pierenbad uit. Als we eenmaal gesetteld waren, namen we de scheppen ter hand en begon het dijkenbouwen. Zo maakte je je eigen verwarmde zwembad. Zonder je ook maar een ogenblik te vervelen, verstreek de tijd op zo'n stranddag. Vader en moeder hielden hun kroost in de gaten, lazen in een boekje of deden een dutje. Tussen de middag at je de broodjes uit je zanderige handjes en dronk je de inmiddels warm geworden limonade. Halverwege de middag was er nog een traktatie. Bij De Vrijheit stond je dan in de rij voor patat, een ijsje of iets anders.

Verbrand

Tegen het eind van de middag, als we moe begonnen te worden, onze lijfjes verbrand waren en het water begon te stijgen, trokken de meeste strandgangers weer naar huis. De stoet stopte nog even bij de Kruisberg om water te drinken of bij de Vivo aan de Rijksstraatweg voor een ijsje.

Zo eindigde dat dagje aan het Heemskerkse strand. Op weg naar huis keken we alweer uit naar morgen. Naar, wie weet, nóg zo'n mooie stranddag.

Simon de Wit