Opkomst en ondergang van de Heemskerkse trimbaan

Algemeen
De Heemskerkse trimbaan.
De Heemskerkse trimbaan. (Foto:Aangeleverd)

HEEMSKERK - Eind jaren zestig, begin jaren zeventig van de vorige eeuw werden overal in Europa trimbanen aangelegd. Deze Zwitserse vinding uit 1968 kreeg al een jaar later in Nederland navolging. Arnhem, Apeldoorn en Velp waren de eerste in een lange reeks. Ook in onze omgeving bleek al snel behoefte te bestaan aan zo'n plaats om buitensport te beoefenen. Een plek waar men naast hardlopen ook allerlei rek- en strekoefeningen kon doen. In het duingebied werd al wel hard gelopen, maar een echt parcours was er niet voor. De toenmalige Koninklijke Nederlandse Hoogovens en Staalfabrieken NV trad in overleg met PWN voor een geschikte locatie. Die werd gevonden in het duingebied, nabij de ingang van camping Geversduin. Daar werd een parcours uitgezet: de trimbaan was geboren.In de toenmalige Hoogovensschool werden de metalen delen gemaakt van de attributen die als gymtoestellen gingen dienen. Tegenwoordig zouden we ze fitnesstoestellen noemen. De houten elementen (balken en palen) kwamen van elders. Over de voorgeschreven lengte van 2,2 kilometer kwamen met regelmatige tussenruimten twaalf van die attributen te staan. De toestellen waren bedoeld om de fitheid van de sportende mens te verhogen. Gravend in mijn herinneringen zie ik diverse toestellen weer voor mijn geestesoog verschijnen: een aantal plakken boomstam om van de een naar de ander te springen, een aantal evenwichtsbalken, rekstokken, een oplopende balk waar je aan het eind vanaf moest springen, een slingertouw, klimpalen. De oudste foto van de trimbaan die ik kon vinden stamt uit 1972: een groepje sportievelingen die bij een serie palen aan het 'bokspringen' zijn. Uit de jaarverslagen van de PWN is me duidelijk geworden dat in de jaren zeventig van de trimbaan druk gebruik werd gemaakt. Zo staat in het jaarverslag van 1976: 'De trimbaan werd wederom zeer intensief gebruikt. Overigens bestaat de indruk dat trimmers zich meer over het gehele terrein verspreiden en zich minder op de trimbaan concentreren' En in 1978: 'De wandelroutes noch de trimbaan ondergingen wijzigingen, er werd druk gebruik gemaakt van de trimbaan.' In 1981 werd op de trimbaan een nieuwe teller aangebracht en aan de toestellen werden alleen de hoognodige reparaties uitgevoerd waarbij ook het parcours nog enigszins werd 'opgepoetst'. Maar langzamerhand raakte de trimbaan toch in verval. Toestellen die niet meer te repareren waren, werden verwijderd. Midden jaren tachtig werd nog wel een kleine wijziging in het parcours aangebracht. Ook stond de baan nog een paar maal in het nieuws omdat er zich een 'potloodventer' zou ophouden die vooral sportende dames lastigviel. Aan het begin van de jaren negentig zijn de toestellen of wat daar nog van over was verwijderd en ging het parcours deels op in wandelroutes. Andere delen werden teruggegeven aan de natuur. De grote populariteit van de trimbanen heeft in ons land in feite maar een jaar of tien geduurd. Hoewel het Ministerie van Volksgezondheid aanvankelijk zeer positief was geweest, veranderde dat toen enkele trimmers (niet in Heemskerk overigens) een hartaanval hadden gekregen met dodelijke afloop. Eén anekdote wil ik nog wel meegeven uit de tijd dat we regelmatig de trimbaan en omgeving bezochten om er wat te ravotten en te voetballen. Mijn vader zou ons eens voordoen hoe je de rekstok moest gebruiken. De jas ging uit en hij strekte zich uit om zijn been over de rekstok heen te zwieren. Alleen zijn broek zat iets strakker dan hij gedacht had. Van voor tot achter scheurde zijn broek open. We rolden om van het lachen! Het was maar goed dat toentertijd lange jassen in de mode waren, zodat de scheur in zijn broek op de terugweg uit het zicht bleef.

Simon de Wit