Boomtikkertje op het Lauraplein
HEEMSKERK - Als vrijwilliger van Historische Kring Heemskerk word je eens per jaar uitgenodigd voor een warm en koud buffet in Het Spectrum. Een mooi gebaar jegens de flinke ploeg mensen die zich op verschillende manieren inzet voor het behoud van de plaatselijke geschiedenis.
Tijdens het gesprek met mijn tafelgenoten zat ik wat naar buiten te kijken, naar het Lauraplein. Automatisch dwaalden mijn gedachten af naar de tijd toen dit plein nog echt een schoolplein was.
Eigenlijk waren het twee pleinen aan elkaar, achter de oude St. Josephschool. Aan de rand ervan stond een hele rij beuken en achter de Mariaschool stonden drie grote kastanjes. Ik zie ze nog zo voor me. Die enorme bomen hadden altijd een bijzondere aantrekkingskracht op mij en mijn vrienden. We deden boomtikkertje. Dat hield in dat je in de bomen klom om aan de tikker te ontkomen. Want alleen als je voeten de grond raakten kon je getikt worden. In het midden van de bomenrij was een doorsteek naar een oude houten garage met een dak van eternieten golfplaten. We waren net apen die door de bomen slingerden om aan de tikker te ontkomen. Van tijd tot tijd leverde dat wel gevaarlijke situaties op: af en toe viel er een van ons uit de boom. De gevolgen waren doorgaans niet ernstig, maar toch heeft er ooit iemand bij zo'n val zijn pols gebroken. Vanuit de beuken kon je lopend via de takken zo op het dak van het schuurtje klimmen. Daar was je dan relatief veilig voor de tikkende achtervolger. Op een andere plek kon je weer van het dak af door over de schutting te vluchten of weer in de boom te klimmen. Als je maar niet met je voeten op de grond kwam...
In die tijd stond op het plein ook nog de oude fietsenstalling van de St. Josephschool, grenzend aan de tuin bij het huis van de inmiddels hoogbejaarde meester Gallee. Zijn onderwijzerswoning stond tussen de Joseph- en de Mariaschool in. Omdat klimmen en klauteren ons nou eenmaal in het bloed zat, waren we ook regelmatig op het dak van dat huis te vinden, zeer tot ongenoegen van de oude hoofdonderwijzer die daar nog altijd woonde. Regelmatig werden we door hem van dat dak afgestuurd. Totdat de stalling gesloopt werd. Even verder, achter de Mariaschool, stonden de drie kastanjebomen.
De afgelopen 35 jaar is erg veel veranderd op dat vroegere schoolplein
Ook prachtige speelobjecten. Om daarin te komen moest je iets meer moeite doen, want de speelplaats van het kinderdagverblijf dat toen gevestigd was in de Mariaschool was afgesloten met een hek. Je moest eerst via dat hek omhoogklimmen en dan kon je op de uitstekende takken van zo'n grote kastanje stappen. Daar had je een zee aan mogelijkheden. Het was zelfs mogelijk om op het dak van het noodgebouw van gemeentewerken te komen. Zo konden we alle drie de bomen bedwingen.
De kastanjebomen hebben ook nog gediend als de hangplek waar ik m'n eerste en tevens laatste sigaretje probeerde. In het noodgebouw van gemeentewerken kwam later de Kringloop als ik het goed heb.
Op het plein naast het noodgebouw van gemeentewerken is op zekere dag door mijn broer Olof en zijn vriend Hans een tennisbaan geschilderd, die door de buurt druk gebruikt werd.
Net op het moment dat ik aan die 'wilde' tennisbaan dacht, werd ik op mijn schouder getikt. Ik schrok op uit mijn overpeinzingen. O ja, een tafelgenoot had aan de bar ook voor mij nog een drankje gehaald. Ik bedankte hem, nam een flinke slok en kwam met een brede glimlach om de mond tot de conclusie dat er de afgelopen 35 jaar wel erg veel veranderd is op dat vroegere schoolplein.
Simon de Wit
