'Ik ben er sterker uitgekomen'

Begin 2016 begon ik me niet goed te voelen. In februari ben ik naar de huisarts gegaan om bloed te prikken. De uitslag was niet goed; ik werd meteen door verwezen naar het VU. Er werd leukemie geconstateerd. En dan kom je in een medische molen terecht waar je niet in wil zitten. Er werd meteen een behandeltraject opgesteld in het VU. Ik hoor het mijn arts nog zeggen: dit wordt een lang traject, trek er maar twee jaar voor uit. Maar als de behandelingen aanslaan en met een beetje geluk dan red jij het wel. Vanaf dat moment moest ik heel veel regelen voor het bedrijf, want ik wilde dat alles door zou gaan in Nederland en in Spanje. Ik ben, tegen de wil van de artsen in, nog twee keer naar Spanje geweest om alles te regelen; toen was ik er pas klaar voor om het behandelingstraject in te gaan.

In april kreeg ik mijn eerste van drie chemobehandelingen. Elke behandeling duurde vijf intensieve weken, met de chemokuur zelf en de daaropvolgende herstelperiode. Hierna mocht ik drie weken naar huis, om aan te sterken voor de volgende behandeling. Ik werd in die periode uitstekend begeleid en ondersteund door het team op de gesloten afdeling van het VU. Intussen waren ze in het VU druk op zoek naar een donor voor stamceltransplantatie. Er bleek geen match te zijn met mijn broer en zus, en ook in de donorbank in Nederland ving ik bot. Uiteindelijk werd een donor gevonden in het buitenland. Na enige afstotingsverschijnselen is het allemaal weer de goede kant op gegaan. Je moet zoveel geduld hebben. Het is alles bij elkaar een heel lang traject. Maar ik kan nu wel zeggen; ik ben er weer.

Gelukkig hadden wij heel veel steun van familie, vrienden, buren en kennissen. Op het bedrijf hadden we een fantastisch team en een back-up van enkele mensen waar we van op aan konden. In het VU kon ik gelukkig zelf nog heel veel dingen regelen voor het bedrijf. Verder heb ik enorm veel steun gehad van het team van de VU op de gesloten afdeling. Die ondersteuning en de afleiding van mijn bedrijf hielp mij in mijn genezingsproces. Het VU heeft een ondersteuningsfonds voor aanschaf van spullen voor op de afdeling waar ik lag en voor onderzoek, wat nog steeds enorm belangrijk is. Want 55 procent geneest, maar 45 procent nog steeds niet..! Vandaar dat ik graag wil meewerken aan de Waardse Tunnelroute, om zo het steunfonds van het VU te ondersteunen.

In juni 2018 hebben we een groot feest gegeven voor de mensen die mij en mijn gezin enorm geholpen hadden. De helft van de opbrengst hebben we gedoneerd aan het steunfonds van het VU voor verder onderzoek, de andere helft is gestort in de personeelspot van alle medewerkers die werkzaam zijn op de afdeling waar ik gelegen heb. Waar ze enorm dankbaar voor waren. Mijn gezin en ik hebben een ontzettende moeilijke en ongewisse tijd meegemaakt. Zoals ik er nu op terugkijk, kan ik alleen maar zeggen: ik ben er sterker uitgekomen, en wij als gezin uiteindelijk ook!"