`Samen delen, samen helen` - Astrid en Jack brengen ouders 'zelfbevrijde' kinderen bij elkaar
REGIO – ‘Had ik maar…’ Bij veel ouders van kinderen die zichzelf van het leven beroofd hebben, spookt dat ene zinnetje door hun hoofd. Ze voelen zich schuldig, hebben het gevoel ergens tekort te zijn geschoten. De Alkmaarse Astrid van Vugt en Jack Keijzer, docent aan het Johannes Bosco College in Heerhugowaard, herkennen deze gevoelens; zij hebben ook allebei een zoon verloren door zelfdoding. Zelf spreken ze overigens liever over 'zelfbevrijding'. Hoe verschillend hun persoonlijke verhalen ook zijn, ze begrijpen wat de ander doormaakt. Om mensen die in hetzelfde schuitje zitten te kunnen steunen, organiseert Astrid vrijdag 16 maart een lotgenotendag voor ouders die een kind verloren hebben door suïcide. ,,Het wordt een laagdrempelige en ontspannen bijeenkomst, waarbij iedereen de kans krijgt zijn verhaal te doen, om zo betekenis te kunnen geven aan de dood van zijn kind."
Ná de zelfdoding is er bij familie en vrienden niet alleen heel veel verdriet om het verlies, zij blijven ook vaak met heel veel vragen en zelfs schuldgevoelens achter. Dit laatste is zeer sterk het geval als iemand waar je dicht bij staat voor zelfdoding kiest, zonder dat daar een duidelijke aanleiding voor lijkt te zijn, of zelfs zonder dat er ook maar iets te merken was. Het samen delen van verdriet, met gelijkgestemden, herkenning en erkenning bij elkaar kunnen zoeken is van groot belang voor de rouwverwerking, te kunnen helen en weer door te kunnen leven. Astrid wil haar verdriet om de dood van haar zoon Rogier, die in mei 2012 op 25-jarige leeftijd een einde aan zijn leven maakte, omzetten in iets positiefs: anderen helpen de draad van hun leven weer op te pakken.
,,Rogier was een heel kwetsbare jongen, heel creatief en talentvol maar ook onzeker en hooggevoelig, al wisten we dat toen nog niet. Hij vond het leven heel moeilijk, legde de lat veel te hoog voor zichzelf. Zijn perfectionisme nam neurotische vormen aan. De competitieve maatschappij waarin wij leven, hij kon het niet aan. Hij wilde leven voor zijn kunst en bloeide op toen ik hem twee jaar voor zijn overlijden weer terug onder mijn vleugels nam en hij in zijn eigen atelier Kooltuin 17 aan de slag ging. Maar hij bleef gevangen zitten in zijn hoofd, met een stemmetje - een draakje noemde hij het altijd - dat zei dat het nooit goed genoeg was. Als moeder sta je machteloos aan de zijlijn. Je geeft hem alle liefde die je hebt, een luisterend oor, maar je kunt hem niet redden. Hij zag verder geen uitweg. Uiteindelijk heeft hij dat luikje in zijn hoofd gevonden en geopend en is uitgevlogen, de vrijheid tegemoet."
Het verhaal van Jack is heel anders. Hij verloor niet één maar beide zonen. De oudste, Pascal, werd op Koninginnedag 2007 op brute wijze om het leven gebracht vanwege een drugsruzie. Amper zestien jaar was hij. In het gezin Keijzer reageerde iedereen anders op deze vreselijke gebeurtenis. Jack maakte er zijn missie van om de jeugd te waarschuwen voor de gevaren van drugs, zijn echtgenote hield het dichter bij zichzelf. Ze moesten doorgaan met hun leven voor Pascals broertje Remy. Maar die worstelde met zijn eigen trauma en verdriet, dat rechtstreeks voortvloeide uit Pascals dood. ,,We hebben van alles geprobeerd om hem te helpen, Remy zakte steeds verder weg. Telkens als het beter leek te gaan, kwam er weer een terugval. Tot die tiende mei 2016. 'Pap, je was een goede vader', had hij de avond ervoor tegen me gezegd. Hij heeft dus bewust afscheid van ons genomen."
De cijfers rond zelfdoding zijn confronterend. Zo beroofden volgens 113 Zelfmoordpreventie in 2015 1.817 mensen in Nederland zichzelf van het leven. Dat zijn er gemiddeld vijf per dag. Onder jongeren is zelfdoding een van de belangrijkste doodsoorzaken. Astrid: ,,Soms is het een impulsieve daad, soms juist zorgvuldig voorbereid. De een heeft een afscheidsbrief achtergelaten, de ander laat zijn nabestaanden in het duister tasten over de reden. Als je met veertig lotgenoten praat, krijgt je veertig compleet verschillende verhalen. Niet iedereen kan met zijn verhaal ergens terecht, voelt zich gehoord. Voor al die mensen organiseren we de lotgenotendag. Het wordt een bijeenkomst waar mensen steun bij elkaar kunnen vinden, maar die hen ook laat zien dat het leven niet ophoudt na het overlijden van je kind."
Zowel Astrid als Jack pleiten voor een soortgelijke bijeenkomst voor jongeren die een dierbare hebben verloren door zelfdoding. Jack: ,,Iedereen heeft zijn eigen specifieke ellende en gaat er op zijn eigen manier mee om. Kinderen praten meer over dit soort trauma’s dan je denkt, maar ze willen hun ouders er niet mee belasten. Die hebben al zoveel aan hun hoofd, denken ze. Bovendien nemen we er de tijd ook niet meer voor. Daar ligt een taak voor ouders, maar ook voor scholen: maak de jeugd weerbaar en durf te praten over emoties."
De lotgenotendag is vrijdag 16 maart van 10.00 tot 16.00 uur in Conferentiecentrum Drakenburg aan de Dr. Albert Schweitzerweg 1 in Baarn. Aanmelden voor deze informele bijeenkomst kan via rogierhulstfoundation@gmail.com. De Rogier Hulst Foundation is op zoek naar weldoeners die de organisatie willen ondersteunen. Meer weten? Kijk op www.rogierhulstfoundation.nl.
