Appelmoes van de Middenmoes

Mijn opa had een volkstuin. Een klein stukje grond wat verderop in de straat waar hij Hollandse groenten zoals bloemkool, andijvie en aardappels verbouwde. Die groenten waren niet mijn favoriet en als ik pech had moest ik zes weken lang sperziebonen eten, want een diepvries was toen nog niet in ieders bezit. De tuin was dan ook uit nood geboren. Als vader van een groot gezin in oorlogstijd was alle extra eten mooi meegenomen. De moestuin was in die tijd dan ook meer een noodzaak dan een hobby. Van tuinieren als stresstherapie of mindfulness-activiteit had mijn opa nog nooit gehoord. Ook werden er geen exotische gewassen verbouwd zoals courgettes, paprika of aubergine en kruiden als tijm of rozemarijn. Toen de volkstuin uit noodzaak niet meer nodig was, groeiden er generaties op die alles in de supermarkt kochten. Want daar was alles makkelijk en in overvloed verkrijgbaar. De moestuin was 'uit'. Kinderen groeiden op in de veronderstelling dat appels en aardbeien net als lolly’s door een machine gemaakt worden.
Maar tijden veranderen, want nu heeft elke basisschool weer een eigen moestuin en worden stukjes verwaarloosd plantsoen of andere groenstroken weer benut door de bewoners in de wijk. En het water loopt je in de mond bij het horen van de namen van de tuinen alleen al. Bij mij in de buurt zit een Middenmoes, een Buttermoes en een Groenteparadijs. In deze moderne moestuin hebben sperziebonen en bloemkolen plaatsgemaakt voor vijgen, zonnebloemen, lavendel, pompoenen en aardperen. Het zijn mooie tuinen vol eetbare planten, geurige kruiden en bessen met zoemende hommels die van bloem naar bloem gaan en bijna uit de lucht vallen omdat ze te zwaar zijn van het stuifmeel. De vogels tjilpen en snoepen van de bramen van de struik die elk jaar groter wordt en meer vruchten geeft. Als mijn opa dat toch eens kon zien!
Margreet Hoek
www.teksthoek.nl