In de wacht
Het is een grauwe, grijze, vroege zondagochtend maar ik besluit toch om even de fiets te pakken en een rondje om de polder te fietsen. Ik kleed me goed aan en merk dat er nog weinig te beleven is op straat. De kerkklokken luiden en de vaste mensen gaan lopend, met de fiets of de auto naar de wekelijkse viering. Ik realiseer me dat het echt fris is en er zeker 35 kilometer gefietst moet worden voor het 'rondje polder' is volbracht. Maar ach, wie 'A' zegt moet ook 'B' zeggen en ik ga op pad.
Bij Rustenburg is het niet zo rustig als je zou verwachten. Er staan tientallen auto's stil en bij de brug wordt iedereen tegengehouden. Wat is hier aan de hand, vraag ik me af. Ik zie soldaten en militaire voertuigen, er wordt geschoten, maar ook gefilmd. Ik stap af, mag ook niet verder tenslotte, en raak in gesprek met passanten. Ze vertellen me dat er wordt gefilmd omdat er in de oorlog is geschoten op deze plek. Er zouden wapens gedropt worden voor de Nederlanders, maar een verrader speelde dit door aan de Duitsers. Op het moment dat de dropping zou plaatsvinden, doken de Duitsers ineen op en schoten op onze landgenoten. De brug is vernoemd naar een soldaat die hier is gesneuveld: Gerard van Velden. Het was in de nacht van 10 op 11 oktober 1944. Ik spreek een mevrouw die dichtbij in een van de drie molens woont en vier dagen later werd geboren. Leven en dood zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Er zijn tijdens het filmen automobilisten die graag willen door rijden en het allemaal onzin vinden. Ergens snap ik dat wel, maar wat is het mooi om te beseffen dat we in vrijheid leven, kunnen doen wat we willen, alles hebben wat ons hartje begeert. Geen last hebben van honger, armoede en kou. Heel goed dat dit wordt gefilmd en doorgegeven wordt aan onze jeugd. Mensen die niets met de oorlog te maken hadden kunnen nu zien wat er daadwerkelijk is gebeurd.
Ik mag er na een kwartiertje ook door en zo kreeg mijn gewone rondje om de polder nog een extra tintje. Helemaal niet erg om even te wachten en iets later thuis te komen, koud en klam. Bij thuiskomst kroop ik lekker na een warme douche bij de behaaglijke kachel, met een bakje soep en een heel voldaan gevoel vanzelf. Het voorval op de brug heeft me nog lang bezig gehouden. Wat zal er de volgende keer weer op mijn pad komen? We wachten het met spanning af.
Janet
