Leven in lockdown: ‘Ik probeer te genieten van alles wat nog wél kan’
EGMOND AAN DEN HOEF - Omdat ook het werk van fotografe Yvonne ten Bruggencate momenteel nagenoeg stilligt, heeft ze tijd om voor deze krant op zoek te gaan naar bijzondere mensen voor een portrettenreeks ‘Leven in lockdown’.
DOOR YVONNE TEN BRUGGENCATE
“Ik deed dit interview op afstand met Marjolijn Baltus en haar dochter Robin uit Egmond aan den Hoef. Zij vertellen een aangrijpend verhaal over hoe corona hun leven beïnvloedt. Marjolijn (49) woont samen met Robin (16) en hond Leentje in Egmond aan den Hoef. “Voor de coronaperiode had ik een heel druk leven. Ik werkte op kantoor als corporate recruiter. Naast deze hectische baan ben ik moeder van Robin, zong ik in mijn vrije tijd in een bandje en sprak ik graag af met vriendinnen om een hapje te eten, een concert te bezoeken of lekker te kletsen op een terrasje. Mijn agenda stond flink vol.”
Ziek
Halverwege vorig jaar, tijdens de verbouwing van hun nieuwe huis, werd ze plotseling ziek. “Griep, dacht ik, of zelfs Corona. Maar in het ziekenhuis bleek dat het om uitgezaaide kanker ging. Dat was een enorme schok. Ik had mijn leven net zo lekker op de rit. Alles is nu anders. Ik ben nu thuis en al mijn ambities zijn verruild voor de vurige wens dat ik nog heel lang moeder mag zijn voor mijn geweldige dochter. De statistieken zeggen dat 86% van de patiënten met mijn type kanker na een jaar niet meer in leven is. Ik denk zelf dat ik er nog wel een tijdje zal zijn.”
Tekst gaat verder onder foto
Samen met dochter Robin maakt Marjolijn er het beste van. (Foto: Yvonne ten Bruggencate)
Immunotherapie
Sinds september krijgt Marjolijn immunotherapie in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. “Ik heb het geluk dat die behandelingen goed aanslaan. Immunotherapie is nog vrij nieuw, maar er worden geweldige resultaten mee behaald. Er zijn nog niet zoveel cijfers over bekend, dus wat het betekent voor de toekomst weet ik niet. Leven met kanker is zwaar, maar de ziekte heeft er op één of andere manier ook voor gezorgd dat er een enorme dosis levenslust en optimisme bij me naar boven is gekomen. Vooruit kijken is lastig. Ik probeer bewust in het nu te leven. Dat werkt het beste voor mij.”
Wat zijn haar grootste uitdagingen op dit moment? “Sowieso omgaan met ziekzijn en de acceptatie dat mijn tijd hier, zeer waarschijnlijk, beperkter is dan voor een ander. Ik probeer iedere dag bewust te genieten van dingen die er wel zijn en die wel kunnen. Ik wil aan het einde van iedere dag minimaal vijf dingen kunnen opnoemen waar ik dankbaar voor ben, waar ik om moest lachen of waar ik vrolijk van werd. Zo houd ik oog voor de mooie, kleine dingen in het leven. Die zijn er genoeg. Ook in deze periode.” De mallemolen van het leven is flink afgeremd door de coronacrisis. “Maar het contact met mensen is ook intenser. Er is meer tijd voor elkaar. Meer quality time. Er is minder keuzestress en afleiding. Ik heb niet meer het gevoel dat ik van alles mis. Ik vind die rust stiekem wel fijn.”
Bucket list
Wel heeft de lockdown grote invloed op haar bucket list. “Ik heb een lijstje met plaatsen waar ik nog graag heen wil en dingen die ik graag wil zien en doen. Ik voel de urgentie om snel met dat lijstje aan de slag te gaan. Het is echt jammer dat het zo lang duurt, voordat ik de dingen op dat lijstje ook echt kan gaan doen. Ik vind het vervelend dat ik niet weet wanneer die dingen weer mogen, maar dat geldt denk ik voor iedereen.”
“Verder speelt de lockdown zich, door mijn situatie, vooral af op de achtergrond. Kanker speelt een grotere rol. Ik sluit mezelf niet op voor het virus, maar ben wel voorzichtig om het niet op te lopen. Mijn immuunsysteem heeft het al druk genoeg. Ik heb meer tijd om te koken en heb er lol in om nieuwe, gezonde recepten te proberen. Ik lees over voeding in relatie tot weerstand en het immuunsysteem en kies producten die mijn lijf een goede boost kunnen geven.”
Verworven besef
Als deze gedwongen pauze voorbij is ga ik reizen. Naar een goed live concert. Ik verlang naar de sfeer van een festival. Naar een spontane, troostende knuffel. Naar uit eten gaan. Met een groepje vriendinnen afspreken. Koningsdag. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat zullen we straks genieten! Daar wil ik heel graag bij zijn. Tegelijk vind ik het verworven besef dat alle dingen die we nu moeten missen, niet vanzelfsprekend zijn, ook heel waardevol. Ik hoop echt dat we dat niet snel zullen vergeten.”
