Gerda en Wil al 82 jaar hartsvriendinnen

Ook al woont Gerda Jager-Schouten al sinds 1962 in Heiloo en is Wil in het oosten van het land gebleven. Zijn het de ervaringen in de oorlog of is het de herinnering aan altijd samen spelen, de liefde voor poppenhuizen die hen nog altijd samenbrengt, ook al gaat het dat nu door de ouderdom wat lastiger? “Nou, Wil voelt voor mij gewoon als een zusje. We bellen eens in de twee weken. Maar dan bellen we ook lang, hoor.” Vriendinnen voor het leven.

DOOR: ED BAUSCH

“Een boterham met jam was grote traktatie”

In de oorlog werden hun huizen eerst gevorderd door het Nederlandse leger. “Mijn vader moest onderduiken, want wij hadden in ons huis zijn radiodistributiebedrijf, zoals dat toen was. Met moeder en broer kwam ik toen een tijdje in Krimpen aan de Lek terecht. Later konden we terug, totdat de Duitsers ons huis in beslag namen. Het toeval is dat het gezin van Wil en dat van ons toen in hetzelfde huis in Veenendaal terecht kwamen, in aparte delen. En zo ging ons spelen weer gewoon door. Na de oorlog konden we terug naar onze huizen. Dat van ons was behoorlijk verwoest, alles kapotgeslagen, ook het prachtige poppenhuis, dat vonden we extra ruw. Wie doet nou zoiets. Op een verjaardag kregen we stukjes boterham met jam als tractatie. Zo was het toen. Maar Wil en ik waren altijd samen, met nieuwe poppenhuizen van karton, als revuegirls, met onze groentetuintjes.”

Aangenomen door de burgemeester zelf

Dat echte samenzijn duurde tot Gerda op haar zeventiende naar de kweekschool in Ede ging en Wil ging werken op een kantoor. Maar toch zochten ze elkaar altijd op en zo is het ook gebleven tijdens hun huwelijken. “Ook de mannen konden het gewoon goed met elkaar vinden.”

Terecht in Heiloo

Na werk op een school in Arnhem kwam Gerda terecht in Heiloo, als juf voor maar liefst 120 kleuters op kleuterschool De Crocus.

“Mijn ouders kwamen oorspronkelijk uit Noord-Holland en dachten dat deze omgeving wel goed voor me zou zijn. Het had ook Bergen kunnen zijn, maar het werd Heiloo, aangenomen door de burgemeester zelf! Die maakte eerst de kinderen druk en toen hij zag dat ik ze weer rustig kreeg was ik aangenomen. Zo ging dat toen.”

Hunebedcity

Naast de Crocus ligt de J.P. Hasebroekschool. En laat daar nou Dick Jager destijds als onderwijzer gekomen zijn. Dick is een Groninger en om uit de militaire dienst te kunnen raken was er toen een verklaring gemaakt dat hij nodig was voor het onderwijs. Dat werd Heiloo. Het schoolplein bracht Gerda en Dick samen en dat zijn ze na 56 jaar huwelijk nog steeds, Dick nu levend met een visuele handicap, maar bij de les als altijd. Wil leeft in het Drentse Borger in een verzorgingshuis na het overlijden van haar man. De afstand tussen de twee vriendinnen is groter dan ooit, maar in hun hart zijn ze altijd bij elkaar en delen ze hun gedachten, ook al is het nu meestal via de telefoon. Dan gaat het nog altijd vaak over poppen en poppenhuizen. Hun echtgenoten maakten nieuwe poppenhuizen voor hen. Gerda heeft een eigen kamer waar ze een soort droomwereld heeft geschapen, met zelfgemaakte poppen.

Dicht bij Wil en haar dochter

“Dit gaat allemaal naar het museum Hunebedcity in Borger. Dan is het weer dicht bij Wil en haar dochter.”

Samen, dat is een groot woord tussen Gerda en Wil. Samen hebben ze nu het schilderen ontdekt. Dan gaan er weer foto’s heen en weer, met de middelen van deze tijd. Hun zonen (zoon Herman heeft sinds kort een column in Nieuwsblad Heiloo, zoon Dirkjan is kunstenaar in Amsterdam) houden hen bij de tijd, zodat ze herinneringen kunnen blijven delen. Zoals met Wil, vriendin voor het hele leven.

Binnenkort maar weer eens met de ouderentaxi op bezoek.