Heilooër in beeld: creatieve en kleurrijke Margreet Schouwenaar

Wat moeten wij beslist van je weten, wie ben jij?

“Ik houd van verhalen. Verhalen lezen, vertellen, verzinnen, schrijven, maar ook van het luisteren naar verhalen van anderen. Verhalen over toen en nu, over dromen en uitdagingen, belemmeringen en overwinningen. Verhalen zijn wegwijzers. Ze laten zien waar je vreugde kan vinden, troost, herkenning, verhalen reiken ook manieren aan om oplossingen te vinden. 

Daarom ben ik misschien wel schrijfster geworden. In mijn hoofd zingen altijd verhalen, ze vallen me in en ik zoek en vind de woorden om ze zo goed mogelijk te vertellen. Misschien houd ik daarom ook wel zo van mijn werk als docente pedagogiek op de Pabo in Alkmaar. Een vak leren is misschien wel vooral je eigen verhaal leren kennen. 

Door mijn werk als schrijfster hoor ik veel verhalen. Verhalen verbinden. Verbinden is een beetje een toverwoord, de sleutel tot een fijnere respectvollere wereld.”

Wat heeft jou gemaakt tot wie jij nu bent?

“Wie ik ben, wordt gevormd door een scala aan dingen: aanleg, karakter, boodschappen van ouders en anderen in je leven, maar ook ervaringen in het verleden en ervaringen in het heden. Ik ben dus een optelsom. 

Mijn vader leerde me lichtvoetig zijn, mijn moeder invoelen, maar mijn kinderen waren misschien wel mijn grootste leermeester. Ze leerden me in het hectische bestaan van alleenstaande moeder en kostwinner in het hier en u te zijn. Nu mag ik dat opnieuw doen met mijn kleindochter. We kijken naar miertjes, drentelen naar de winkel, genieten van ijsje. 

Achteloos doorrennen is niet aan de orde. Over een paar maanden ga ik met pensioen, dan komen deze lessen zeker van pas.”

Waar ben je heel erg trots op?

“Trots zijn wordt vaak verbonden met doelen die je hebt behaald of successen. Maar ik ben denk ik vooral trots op mijn dochters. Sterke zelfstandige warme vrouwen die een betekenisvol leven leiden waarin ze verantwoordelijkheid dragen, waarin ze betrokkenheid tonen met de wereld en een bijdrage leveren aan het welzijn van hun medemens. Ik ben ook trots op mijn oeuvre als schrijfster. Ik schreef dertien dichtbundels. Van mijn gedichten verscheen ook een verzameld werk. Ik ben negen jaar lang stadsdichter van Alkmaar geweest. In die functie heb ik onder andere de Eenzame Uitvaart in Alkmaar opgezet en een poëzieroute door de binnenstad. Daarnaast schreef ik tot nu toe vijftien kinderboeken. Van het schrijven van elke nieuwe bundel en van elk nieuw kinderboekboek geniet ik weer. Genieten van wie ik ben en wat ik kan, dat heb ik moeten leren en daar ben ik nu vooral trots op.”

Wat zou je graag nog eens over doen?

“We kunnen niets overdoen, omdat de beleving daarvan toch weer nieuw zou zijn. En dat is goed. Geluk is niet per se geplaveid met hoogtepunten. Ik ervaar dat je alles opnieuw kunt beleven door je ogen open te zetten en naar binnen te kijken, door je zintuigen te gebruiken, je te verbinden met het kleine. Ik houd er wel van om mezelf op de kop te zetten. Zo geniet ik van uitslapen, maar is het telkens weer verrassend om belachelijk vroeg op te staan, zo ben ik plichtgetrouw en maak ik altijd mijn werk af, maar ik geniet er buitensporig van om zomaar overdag twee afleveringen van een serie te kijken. Zo beleef ik de wereld telkens als nieuw. Ik hoop dat nooit te verleren: heel hard zingen, mijn kinderen tot vervelends toe te zeggen dat ik van ze hou, door de regen fietsen, een hele dag alleen zijn, een boek uit mijn kindertijd herlezen, een omweg nemen.”

Wat zijn jouw wensen voor de toekomst?

“Ik ga over drie maanden met pensioen. Ik krijg meer tijd om te schrijven. Ik ben bezig met een serie van prentenboeken voor kleuters over de natuur, ik heb een nieuw idee voor een kinderboek en ontwikkel een nieuwe serie voor kleuters over emoties. Ik hoop nog heel lang creatief te blijven en de tijd te krijgen om veel te genieten van kleine dingen.”

Welke boodschap zou je de mensen om je heen willen meegeven?

“We leven in een rare tijd. Regels bepalen onze mogelijkheden. Gewoontes werken niet meer. We moeten ons als het ware opnieuw uitvinden in een andere context. Ik lees in de krant over somberheid van jongeren, eenzaamheid bij ouderen, het gebrek aan welzijn en welbevinden bij mensen. 

Mijn moeder had een spreuk die ze vaak herhaalde. Als kind had ik er zelfs een hekel aan: ‘Tel je zegeningen.’

Nu ik ouder ben, begrijp ik de reikwijdte van haar boodschap. Dankbaarheid helpt te omarmen, helpt je te stil te staan, te verbinden, te vertrouwen ook. Het komt goed, het is al goed.”

‘Het komt goed, het is al goed.’