HEILOOËR IN BEELD: het mooie verhaal van Lotte
HEILOO - Regelmatig brengt Nieuwsblad Heiloo inwoners uit het dorp in beeld, die iets - bijzonders - te vertellen hebben. Deze week in ‘Heilooër in Beeld’ het inspirerende verhaal van Lotte Burghardt. Een jonge vrouw die open, onbevangen en inspirerend vertelt over haar leven met alle ups en downs. Een prachtig verwoord relaas.
Een jonge vrouw die open, onbevangen en inspirerend vertelt over haar leven
Wat moeten wij beslist van je weten, wie ben jij?
“Ik ben Lotte Burghardt, 25 jaar en getogen in Heiloo. Sinds mijn geboorte woon ik in dit mooie dorp in de wijk Ypestein. En ik voel mezelf dan ook een echt dorpsmeisje. Ik heb op de Paulusschool mijn lagere school jaren doorgebracht, met veel plezier. Daarna heb ik mijn middelbare school jaren doorgebracht op het Bonhoeffer, College in Castricum en de VAVO (volwassenenonderwijs) in Alkmaar. Na het behalen van mijn VWO diploma ben ik mijn droom achterna gegaan, namelijk: het studeren van criminologie. Voor mijn bachelor heb ik vier jaar in Leiden doorgebracht en nu mijn master aan de VU. Ik heb ervoor gekozen om niet op kamers te gaan, aangezien ik het wel erg naar mijn zin heb met mijn moeder thuis. Of zij daar net zo over denkt, blijft natuurlijk de vraag. Komende zomer hoop ik afgestudeerd te zijn om eindelijk de arbeidsmarkt te gaan verkennen.
Echter is er een ander werkveld wat mij ook ontzettend trekt: de dierenwereld. Sinds een paar jaar ben ik actief als hondenuitlater en dierenoppas en hier geniet ik enorm van. Ik haal veel blijdschap uit de interacties met dieren en eigenaren en hoop hier dan ook later, naast mijn werk, of als werk, mee door te kunnen gaan. Sommige honden zie ik vaak en het voelt heel bijzonder om toch een beetje deel uit te maken van de roedel van de hond. Ik vind het ontzettend leuk om iets te kunnen betekenen voor mensen en de waardering die je daarvoor terug krijgt. Zo heb ik sommige honden van pups af aan zien opgroeien, maar ik heb ook afscheid moeten nemen van oudere honden.
Deze maand start ik met de opleiding tot kynologisch instructeur. Een soort basisopleiding voor hondenexperts, waarna je gekwalificeerd bent om een eigen hondenschool te openen en consulten te kunnen geven voor honden met gedragsproblemen. Het meest ideale zou natuurlijk zijn als ik criminologie en dieren kan combineren.. Maar dat zal de toekomst moeten leren. Daarnaast ben ik werkzaam als student medewerker binnen de Universiteit Leiden. Mijn werk bestaat voornamelijk uit communicatieve taken in een context van diversiteit en inclusiviteit. Hier haal ik veel voldoening uit en leer ik veel van.
Naast mijn werk en studie houd ik van series en films kijken, speel ik piano en ik vind het heerlijk om met vrienden te zijn.”
Wat heeft jou (het meest) gemaakt tot wie jij nu bent?
“Belangrijke gebeurtenissen uit het verleden waar je van leert. Niet alles in het leven is positief en dat is op het moment zelf helemaal niet leuk. Maar achteraf kan je hier van leren en dit neem je mee in je verdere leven. Hierbij denk ik zelf aan de scheiding van mijn ouders toen ik tien was en het daarop volgden drie verhuizingen met mijn moeder.
De jaren op de middelbare school waren erg moeilijk voor mij persoonlijk. Dit in combinatie met de pubertijd en de daarbij behorende onzekerheden, maakten het niet tot de leukste jaren van mijn leven. Daarnaast heb ik vrij dichtbij de lijdensweg van mijn oma met dementie meegemaakt. Ondanks de ontzettend verdrietige periode heb ik mijn oma ook op een heel andere manier leren kennen. En er zijn ook genoeg momenten geweest, dat we erg hebben kunnen lachen samen. Ik ben dankbaar voor de vele jaren dat ik haar als oma in mijn leven heb mogen hebben en dat ik haar op haar moeilijkste momenten heb kunnen bijstaan. Net zoals zij andersom er ook altijd voor mij is geweest als kleinkind.
Maar wat denk ik wel de grootste rol hierin heeft gespeeld is de opvoeding die ik heb genoten, de normen en waarden die je meekrijgt. Zo is eerlijkheid en openheid binnen mijn gezin ontzettend belangrijk. Dit neem ik mee in interacties met anderen. In beslissingen die ik neem voel ik mij gesteund door mijn omgeving. Ook in alledaagse interacties met mensen leer ik veel en dit probeer ik zo goed mogelijk mee te nemen.”
Waar ben je erg trots op?
“Uiteraard ben ik trots op mijn behaalde diploma’s en wat ik heb bereikt tot nu toe. Waar ik echter veel meer waarde aan hecht is de manier waarop wij als gezin gegroeid zijn sinds de scheiding van mijn ouders. Als gezin van vijf (drie dochters) werden wij letterlijk uit elkaar gehaald waarbij niet iedereen bij dezelfde ouder woonde, op hetzelfde moment. Dat was moeilijk. Als kind had ik altijd het droomscenario voor me dat mijn ouders nooit uit elkaar zouden gaan en voor altijd lang en gelukkig leefden.
Na de scheiding ben ik erachter gekomen dat het gezinnen veel gelukkiger kan maken om gescheiden te wonen. Zowel voor mijn ouders als voor mijn zussen en voor mij heeft het rust gegeven en zijn we er beter uitgekomen, zowel individueel als gezin. Het feit dat we als compleet gezin nog gelegenheden kunnen vieren vind ik heel bijzonder en daar ben ik erg dankbaar voor.
Ik ben ook een beetje trots op mijzelf hoe ik mijn leven nu leidt en verschillende ballen in de lucht kan houden. Eervolle vermelding: ik ben extra trots op mijn moeder, omdat ze het (eindelijk) aandurft een huisdier te nemen. Mijn lieve katje Molly heb ik geboren zien worden en het was uiteraard liefde op het eerste gezicht. Ik wist dat ik haar nooit zou kunnen afstaan en gelukkig komt ze volgende maand bij ons wonen. Daarnaast ontzettend trots op mijn zus dat ze Molly en haar zusje Ella zo goed verzorgt.”
Wat zou je graag nog eens over doen?
“Er zijn genoeg situaties die ik graag een keer over zou willen doen, zodat ik die anders zou aanpakken. Maar ik denk dat ik zou kiezen voor de eerste jaren op de basisschool. Misschien met de kennis van nu, dat je er extra van zou genieten. Gewoon het kind zijn, het onbevangene, het minder bewust zijn van de wereld om je heen en verantwoordelijkheden. Dat ga je niet meer meemaken, haha...”
Wat zijn jouw wensen voor de toekomst?
“Mijn belangrijkste wens is dat mijn dierbaren gezond blijven en gelukkig zijn. Ik hoop dat we als samenleving weer een wat betere tijd tegemoet gaan waarin we minder in onzekerheid hoeven te leven en minder verdeeld zijn. Een persoonlijke wens zou zijn, dat ik wat meer duidelijkheid ga krijgen over wat ik leuk vind en waar ik in kan én wil werken. Verder is het voor mij toch wel een grote droom om mijn eigen hond(en) te hebben.”
Welke boodschap zou je de mensen om je heen willen meegeven?
“Een boodschap waar ik zelf ook wat meer naar zou moeten luisteren: wees wat minder veroordelend voor elkaar. Je weet niet wat mensen meemaken en waarom ze doen wat ze doen. Er zit vaak veel meer achter dan op het eerste gezicht lijkt. Een glimlach of begroeting kan iemands dag al goed maken. Het is een makkelijke valkuil om iemand te beoordelen op het eerste gezicht. Dit hoeft echter niet altijd te kloppen en het kan je wereld zoveel mooier maken door wat vaker het positieve in mensen te zien.”
Ben ik nog iets vergeten te vragen?
“Het is oké om onzekerheid te hebben over wat je leuk vindt en wat je wilt. Jaren geleden was ik doodsbang voor honden en katten. Nu zou ik niets liever willen dan mijn eigen hondje. Ik wist al jaren voordat ik ging studeren dat ik criminologie wilde gaan doen. Tijdens de studie heb ik echter veel twijfels gekend en weet ik nog steeds niet of dit het werkveld is waar mijn hart ligt. En dat is oké.
Na aanmoediging van mijn omgeving ben ik mij meer gaan richten op de dieren en ga ik nu uiteindelijk deze opleiding doen. Natuurlijk hoop ik hier mijn werk van te kunnen maken, maar ik sluit niet uit dat ik toch een leuke baan kan gaan vinden binnen de criminologie. Toen ik zelf een kind was heb ik altijd geroepen: ‘Ik wil geen kinderen, ze huilen zoveel’.
Door het oppassen op kinderen merk ik hoe bijzonder het eigenlijk is en hoe mooi het zou kunnen zijn als het mij gegeven is om over een paar jaar zelf kinderen te kunnen krijgen.”
