Ab Postma wil bouwen in Landsmeer

LANDSMEER - “Tweeëntwintig jaar wachten op een woning! Bespottelijk!” Ab Postma van het gelijknamige vastgoedbedrijf zet grote uitroeptekens bij de weinig benijdenswaardige koppositie die Landsmeer inneemt als gemeente met de langste inschrijfduur. Zeker nu hij met zijn bouwplan voor honderdzeventien nieuwe woningen langs het Pieter Weerspad op een dichte deur stuit.

Honderdzeventien nieuwe woningen, een mix van koop, sociale huur en vrije sector, onder meer voor jongeren. Fraaie, passende bouwstijl, vergelijkbaar met Luyendijk-zuid, parkeren op het eigen terrein en een makkelijk te realiseren aansluiting op de IJdoornlaan. Hoe mooi wil je het hebben in een gemeente waar veel woningnood heerst? Ab Postma is heel enthousiast over zijn project, dat hij in samenwerking met W3 Architecten en Ingenieurs uit Broek in Waterland op papier heeft gezet. Locatie: de groene, braak liggende stroken langs het Pieter Weerspad in het zuidelijkste puntje van het dorp.

De grond is zijn eigendom. Maar dat wil nog niet zeggen dat hij daar lekker zijn gang kan gaan. Hij heeft de toestemming en medewerking van gemeente en provincie nodig, en daar ontbreekt het vooralsnog aan.

Een jaar geleden, toen de voor wonen verantwoordelijke wethouder Erik Heinrich aantrad, vatte Postma het plan op om met hem om de tafel te gaan zitten. Maar toen brak de coronacrisis uit en kon er geen gesprek plaatsvinden.

Twee weken geleden kwam het er alsnog van. Online. Postma: “Ik had een gesprek met de wethouder en een beleidsmedewerker. ‘We willen bouwen’, zei ik, ‘en we hebben een plan dat u vast al hebt gezien. Hoe kunnen we tot elkaar komen?’ Heinrich verwees me naar de provincie. Hij zei dat hij zelf wil meewerken, maar dat de provincie het plan tegenhoudt. Het is volgens hem wachten op nieuwe verkiezingen, een nieuwe minister of een nieuwe wet.”

Hier kon Postma het mee doen. De provincie lijkt een struikelblok op te werpen omdat een deel van het project in de zogenaamde rode contouren is gesitueerd. Dat belet woningbouw. Maar daar heeft de projectontwikkelaar andere ideeën over. Anders dan het Landsmeerderveld of Het Twiske is het bewuste stuk grond volgens geen natuurgebied waar vogels of andere dieren moeten worden beschermd. Het is een stuk boerenland, waar niet zo gek veel gebeurt.

Postma wil nu toch bij de provincie aankloppen. Maar het zou nog best een harde dobber kunnen worden. Het stuk grond dat hij wil bebouwen is immers ook de locatie waar de gemeente Amsterdam de gewraakte windturbines wil plaatsen. “De gemeente Landsmeer is daar tegen, maar Amsterdam heeft een dikke vinger in de pap. Maar ik wil dit project graag realiseren, onder meer omdat ik zelf Landsmeerder ben, en ik vind dat de gemeente Landsmeer hieraan moet meewerken. Een wethouder zou tegen de provincie moeten zeggen: ‘Wij willen dit. Wat denken jullie ervan?’ Ook vanwege die lange inschrijfduur. Tweeëntwintig jaar! Bespottelijk. De gemeente Landsmeer moet zich diep schamen als ze deze jaartallen aanhouden. Wij zetten ons plan door. En als we bij de provincie de juiste mensen vinden, gaat het lukken. Maar de gemeente moet ook meewerken.”

De uitleg die wethouder Heinrich desgevraagd geeft, lijkt weinig hoop te bieden: “Het bouwplan past niet binnen het provinciaal beleid. Het betreft bijzonder provinciaal landschap, waardoor het is uitgesloten dat de provincie akkoord zal geven op een bouwplan van deze omvang in dit gebied. De gemeente ziet voor dit plan dan ook geen kansen binnen de provinciale regelgeving en kan hierin ook niet van betekenis zijn voor de heer Postma.”