Rob Reeker veertig jaar scheidsrechter

Algemeen
Een blijk van erkenning. Zo ziet Rob Reeker de KNVB-benoeming.
Een blijk van erkenning. Zo ziet Rob Reeker de KNVB-benoeming. (Foto: Rodi Media/MvS)

Door Marcel van Stigt

LANDSMEER – Veertig jaar heeft Rob Reeker (63) amateurwedstrijden gefloten. De KNVB heeft het netjes genoteerd en stond onlangs bij hem voor de deur met een verrassing: een officiële oorkonde en speldje behorend bij zijn benoeming tot scheidsrechter van verdienste. “Een blijk van waardering. Dat doet me wel heel veel.”

De waardering is zeker op zijn plaats, want als scheidsrechter heb je het niet altijd even makkelijk. Dat heeft Reeker in zijn lange loopbaan diverse keren aan den lijve ondervonden. Sterker nog: de doorsnee scheidsrechter die in zijn schoenen had gestaan had zijn fluit misschien gedesillusioneerd al lang in een la gemikt en hem daar voor altijd laten liggen.

‘Ik viel achterover en raakte bewusteloos’

De voorvallen somt hij moeiteloos op. “PCK tegen Zaanlandia. Ik gaf een strafschop. En toen werd ik van achteren door een speler neergeslagen. FC Volendam 2 tegen een Amsterdamse club. Bij een hoekschop greep een speler me bij de keel. Een wedstrijd in Utrecht. De bovenste tegen de onderste, en die liep het risico op degradatie. Aan het eind van de wedstrijd kreeg ik een duw. Ik viel achterover en raakte bewusteloos. Toen had ik het helemaal gehad. Ik ben weggegaan van de amateurs en ben alleen nog maar jeugd gaan fluiten.”

Vaak gewisseld

Rob Reeker was zelf nog jong – vijftien nog maar – toen hij scheidsrechter werd. Het was ingegeven door zijn matige prestaties als voetballer. Een supertalent was hij bepaald niet en daarom werd hij vaak gewisseld. Maar hij was wel graag actief en zocht iets waardoor hij de volle speeltijd binnen de krijtlijnen zou kunnen blijven. En toen een scheidsrechter uit Landsmeer hem voorstelde ook scheidsrechter te worden, was de keuze snel gemaakt.

In die tijd – 1973 – was het, anders dan nu, redelijk uniek dat wedstrijden door een tiener werd geleid. Maar ondanks zijn jonge leeftijd straalde Reeker al rust en gezag uit, en dat sprak in zijn voordeel, net als zijn lengte. “Als scheidsrechter heb je altijd tweeëntwintig man tegen je, maar daar was ik goed tegen bestand. In het begin floot ik alleen de jeugd. Op mijn twintigste ben ik even gestopt, maar het begon toch weer te prikkelen. Ik was meer volwassen en klom in rap tempo op tot KNVB-scheidsrechter op het hogere amateurniveau – de derde klasse.”

Verruwing en onsportief gedrag

Naarmate de jaren vorderden namen de verruwing en onsportief gedrag toe. Binnen het veld, maar ook langs de lijn en zelfs in de bestuurskamer. Pittige overtredingen, scheldende ouders, partijdige clubgrensrechters en zelfs pogingen tot omkoping. “Er is me door een bestuurslid wel eens honderd euro geboden om een wedstrijd te beïnvloeden en zelfs duizend euro door een omstander tijdens het warmlopen. Of er werd na afloop in de bestuurskamer geld geboden om een gele kaart die ik aan een belangrijke speler had gegeven teniet te doen. Ik ben er nooit op ingegaan. Ik hield me altijd aan de regels. Wie het verdiende, kreeg geel of rood.”

Rob Reeker liet zich niet beïnvloeden, maar wilde het wel leuk houden. Vandaar zijn beslissing om na de drie incidenten alleen nog maar jeugdwedstrijd te leiden. Vorig jaar is hij gestopt. Een hardnekkige en langdurige hielblessure gaf hem geen andere keuze. Maar gelukkig heeft hij veertig jaar kunnen volmaken, met als beloning zijn benoeming. De oorkonde krijgt een ereplaatsje in zijn huiskamer.

Leuke gebeurtenissen

Terugkijkend blikt hij terug op mooie jaren, waarin de leuke gebeurtenissen prominent voorop staan. “Ik werd een keer door de KNVB gevraagd om een zieke scheidsrechter te vervangen. Ik naar Zouaven in Grootebroek. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Heel veel auto’s stonden er op de wedstrijddag. ‘Wat is het hier druk’, zei ik toen ik het terrein op liep. ‘Ja, we kunnen kampioen worden’, werd me toen verteld. Dat is overigens niet gelukt.”

Ook aan kampioenswedstijd van vierdeklasser HBOK in Zunderdorp tegen Argon beleeft hij een mooie herinnering. “Prachtig weer, veel publiek. Maar de clubgrensrechter van HBOK nam me in de maling en dat had ik door. Hij gaf bij een aanval van Argon aan dat de bal over de zijlijn was gegaan, maar ik was al bewust verder doorgelopen en zag dat dat niet zo was. ‘Dóórgaan, dóórgaan!’, riep ik en dat ondersteunde ik met armgebaren. De aanvaller ging door, gaf een voorzet en daaruit scoorde Argon. Die won de wedstrijd daardoor met 0-1 en HBOK werd geen kampioen.”