Ontheemd

Column

In Landsmeer loopt menig hond of kat ontheemd rond. Dat begrijp ik tenminste uit de berichten op de Facebookpagina ‘Je bent Landsmeerder als…’ Daar kom ik met enige regelmaat een oproep tegen van een wanhopig baasje.

Nu lijkt het me ook geen pretje om je huisdier kwijt te raken. Je hond of kat gaat aan de wandel en terwijl hij normaal gesproken moeiteloos de weg naar huis terug weet te vinden, laat hij zich nu niet zien. 

De onrust neemt toe. Je loopt de straat op, kijkt in alle richtingen, roept steeds radelozer zijn naam. Geen respons. Ik zou me er knap vervelend onder voelen.

Gelukkig hoef ik zelf nergens bang voor te zijn. Tenminste, daar ga ik vanuit. Ik heb een poes en een kat – Coos en Bliksem – en dat zijn twee binnentypes. Dat waren ze al toen ik nog in het centrum van Purmerend in een appartement woonde en ze zijn het nog steeds na onze verhuizing naar een woning in een buitenwijk met een tuin. De hordeur houden we stijf dicht.

Ik heb het ook wel eens anders meegemaakt. Ooit maakten twee honden deel uit van het gezin: een basset hound (zo’n uit de hand gelopen teckel met oren die over de grond slepen en een permanent droevige blik) en een shih tzu (zo’n wollig opdondertje). Ze hadden allebei hun streken. De basset hound (luisterend naar de naam Kwebbel, hoewel, luisterend…) piepte op onbewaakte ogenblikken wel eens door het tuinhek, dat nooit helemaal goed sloot en op een brede kier bleef staan, en ging dan de boer op, op zoek naar iets lekkers. Maar ze kwam altijd terug.

Bobby de shih tzu zijn we twee keer kwijtgeraakt. Eerst tijdens een wandeling door het Purmerbos. Tijdens een pauze op een bankje bleek dat hij gewoon was doorgelopen. We zijn, redelijk ongerust, ons licht gaan opsteken bij het dierenasiel dat dicht bij het bos van gevestigd. We hadden geluk. Een diervriendelijk gezin dat ook door het bos liep had hem gevonden en meegenomen en had naam en adres aan het asiel doorgegeven. In de woning vond de hereniging plaats. Geen spoortje paniek bij Bobby overigens. Hij was omringd door drie kinderen die hem aaiden, koekjes en alle aandacht gaven en hij hij had het reuze naar zijn zin.

Dezelfde week nog hebben we Bobby laten chippen – misschien een ideetje, Landsmeer? – en dat was maar goed ook. Tijdens een strandwandeling in Schoorl waren we hem opnieuw kwijt. Ik ben hem gaan zoeken en liep langs de branding in de richting die hij hoogstwaarschijnlijk had gevolgd. Minutenlang liep ik door. Het strand werd steeds smaller en vooral leger. Geen Bobby. Maar toen ging mijn mobiel af. Het dierenasiel in Alkmaar aan de lijn. Bobby was gevonden en ze hadden hem in een hok gezet. 

Wij er meteen heen en Bobby was best blij om ons weer te zien. Wel leek hij wat teleurgesteld. Er was slechts een bakje met water voor zijn neus gezet.

Marcel van Stigt