Onrecht

‘Hé, dit is de dameskleedkamer!’ bitste een vrouw, slechts gekleed in een handdoek die ze om haar coupe had gedraaid. Andere nakende of half ontklede dames keerden me meteen hun blote rug toe om hun meest intieme delen aan mijn zicht te onttrekken. De schrik was voelbaar.

‘Oeps, sorry!’ riep ik oprecht, toen ik mijn vergissing doorhad. Ik richtte mijn ogen beleefd op de tegelvloer, stapte achteruit, mijn armen omhoog om eventuele klappen op te vangen, en trok de deur dicht. 

Ik draaide me om en liep de tegenoverliggende ruimte in. De herenkleedkamer. En daar stond ik oog in oog met vier dames die, in afwachting van het afdrogen van hun kinderen, op de bank in het midden druk met elkaar in gesprek waren. 

Dames in een herenkleedkamer - dat kan dan weer wel. En excuses? Uitleg? Nee hoor, doodnormaal allemaal.

Zo onrechtvaardig.

Jarenlang heb ik het North Sea Jazz Festival bezocht. Heel veel mensen op de been. En wat trof ik bij de herentoiletten aan? Inderdaad: een lange rij vrouwen. Haal het maar eens in je hoofd om als man zijnde een damestoilet binnen te lopen. 

Er viel voor mij onlangs niet aan te ontkomen. Ik was met mijn vriendin neergestreken op een terras en na enkele biertjes gaf mijn blaas een noodsignaal af. Op de deur van het herentoilet hing een A4’tje met daarop de mededeling ‘Buiten gebruik’. De andere deur dan maar. Toen ik opgelucht weer naar buiten wilde lopen kwam er net een vrouw binnen. Haar lippen versmalden tot een dunne streep toen ze me zag, haar ogen schoten vuur. En ik hield de deur nog wel netjes voor haar open.

Nee, dan die tijd dat mijn kinderen nog klein waren en ik ze meenam naar een pretpark. Dan moest er wel eens een luier worden verschoond. Dat kon alleen in een damestoilet; alleen daar waren de nodige voorzieningen aanwezig. Nog voel ik de ijzige, priemende blikken in mijn rug.

Het kwam allemaal boven toen ik die vrouwen in de herenkleedkamer van het zwembad zag zitten.

Even stond ik in tweestrijd. Mezelf discreet met mijn handdoek en kleren terugtrekken in een hokje en me daar afdrogen en aankleden? Of pontificaal, demonstratief en uit protest recht in hun beeld aan de slag gaan? 

Het werd het laatste. 

De dames keken eerst mij en toen elkaar gelaten aan toen ik mijn natte zwembroek afstroopte. “Eh, meneer”, begon een van hen, “zou u het erg vinden om een kleedhokje te gebruiken?”

“Dames”, zei ik, terwijl ik in het volle zicht en op twee meter afstand stevig met mijn handdoek hard over mijn liezen wreef waardoor mijn edele delen vrolijk als dartelende lammetjes in het rond hupsten, “het is jullie misschien ontgaan, maar dit is een herenkleedkamer.”

De dames deden er het zwijgen toe. 

Had ik toch mooi even mijn punt gemaakt.