column Ben Wansink

IJgenleik ergur ik me blou an mense die spelingvoute maaku. Nau weet ik wel dat eiderien voute maak en dat dat niet ekspres gebuert. Ju mach tegenswoordich al blei sein as eimant een stukkie wil sreivu. Het gaat om de intenzie en nie om de sreifweise. Dus, as ik un stukkie leeze met feel voute dan akzeptir ik dat en bugreip dat de sreiver sein bes gedan hep. Maar selv doe ik dar neit aan mee, ik bleiv er op lette gien voute tu maaken. Ik sou mu doot schaamu as jullei teegens mei soude moete segge dat ik un voud, sorrei ik bedoel naaturleik vout, gesreve hep in een stukkie. En, mog het mu gebuere, mein opregte exkuises alfast fan tu vooru. Ikselv bleiv egtur mien bes doen gien voute tu maake en ferwagt fan jullei ijenleik hetselvde. "Waar ben jij mee bezig?", vraagt mijn vrouw. Ik kijk haar verbaasd aan en zeg gewoon een column te schrijven die de mensen misschien waarderen kunnen. Zij schudt haar lieve hoofd en wijst op het eerste woord van dit stukje. "Daar staan 'ijgenleik' in plaats van 'eigenlijk', zie je dat dan niet? " Ik kijk naar dat woord en vind dat iedereen begrijpen zal wat er bedoeld wordt. "Ach, één foutje, dat mag toch wel in een tekst van 300 woorden? Dat wordt mij wel vergeven, hoor!" "Jij streeft altijd naar perfectie en dat accepteer je dan? Kijk eens naar het tweede woord van je tekst, daar staat 'ergur', weet je niet hoe je dat schrijft?" Uitgeput zak ik achter mijn pc'tje achterover en denk aan die slak waar je niet teveel zout op moet gooien. "Ik zal het nog een keer doorlezen, goed?" Zij knikt tevreden en pakt een boek. En ik? Ik ergur mu blou aan taalferbeeteraars!

Bin Wanzing