`Ik waardeer de Langedijker mentaliteit` - Dokter Dita Witteveen met pensioen

Nieuws
Dokter Witteveen neemt na dertig jaar lief en leed afscheid van haar patiënten. (Tekst: Marsha Bakker / Foto: Vincent de Vries/ RM)
Dokter Witteveen neemt na dertig jaar lief en leed afscheid van haar patiënten. (Tekst: Marsha Bakker / Foto: Vincent de Vries/ RM) rodi.nl

NOORD-SCHARWOUDE – Dita Witteveen was op oudjaarsdag voor het laatst op haar praktijk in Noord-Scharwoude aanwezig. Haar collega’s en patiënten van huisartsenpraktijk de Leilinde moeten het na dertig jaar zonder haar doen. Over wat ze het meest zal missen is ‘dokter Witteveen’ duidelijk: "Mijn patiënten. Die zijn als een soort familie voor me.”

In oktober 1989 is ze, met haar man als doktersassistent, als huisarts gestart op de Korteweide 148. Er moest eerst een patiëntenbestand werden opgebouwd. “Pierre en ik gaven het drie jaar om het van de grond te krijgen.” Een interview in het Langedijker Nieuwsblad leverde extra naamsbekendheid op en ze kon zich officieel vestigen. “Ik paste vrijwel direct bij de Langedijker mentaliteit, de directheid vond ik prettig.” Na een aantal tussenstops bouwde ze in 2007, samen met dokter Aalberts, dokter Laan en meerdere assistentes, een eigen huisartsenpraktijk ‘de Leilinde’ aan de Krab in Noord Scharwoude.

Emotioneel


Het emotioneert haar als ze denkt aan haar patiënten. Ze komen deze laatste maanden van haar werkende leven als huisarts allemaal in gedachten voorbij. Voor haar patiënten is dit typisch dokter Witteveen: empathisch, altijd met volle aandacht voor je verhaal, attent. Van iedereen weet Dita wel iets waar ze dan op terugkomt bij een volgende bezoek. Daardoor liepen de tijden in de wachtkamer wel standaard uit, ook dat is algemeen bekend onder haar patiënten. “Ik ben een dokter onder de mensen. De Langedijkers zijn opener dan jullie zelf denken. Ik heb nooit iets gemerkt van de stugge mentaliteit.”

Zelf ziek


“Ik neem mijn werk soms mee naar huis. Gelukkig is mijn echtgenoot een nuchtere West-Fries, die kan ik alles vertellen. Daarnaast is hij verpleegkundige, met zijn medische achtergrond praat het makkelijk. Sommige verhalen raakten me zo erg, in combinatie met de hoge werkdruk van een eigen praktijk, en een stukje genetische aanleg, dat ik er een tijdje uit raakte met een depressie. Een donkere tijd, maar ik ben er beter uit gekomen. Als mens, maar ook als huisarts. Veel patiënten begrepen het en leefden met me mee. Anderen gingen voortaan liever naar een andere huisarts. Ook dat is goed.”

Dokter Diet


Dita woont in Langedijk en wordt regelmatig aangesproken in de supermarkt of het winkelcentrum. “Ik vind dat gezellig. Mijn kinderen zijn gewend aan de rol van hun moeder in het dorp.“ Voor de vrienden van haar zoons Daan en Gijs was ze altijd beschikbaar voor een privé consult. Ze vertelt lachend: “Mijn zoons zeiden standaard: ‘joh, daar moet je gewoon even mee naar dokter Diet!’ Zelfs een vriend die op wereldreis was, kon rekenen op een online consult per e-mail.”

Pluis/ niet pluis


Door de jaren ontwikkelde de Langedijker huisarts een extra zintuig. “Mijn collega’s en ik noemen dat het ‘pluis/ niet pluis-gevoel’. Vrijwel meteen voel ik of iets wel weer overgaat, met of zonder medicatie of behandeling. Of dat iemand beter kan worden doorverwezen naar een specialist. Ik heb er ook weleens naast gezeten, dat vind ik, nu terugkijkend, moeilijk. Niet omdat ik nalatig ben geweest, maar wel omdat ik tóch vind dat ik het had moeten zien.”

Mooi


Het mooiste van het vak vindt de huisarts dat ze zoveel mensen kon helpen, met lief en leed. Maar het meest dierbare is toch de begeleiding van mensen aan het einde van hun leven. "Ik ga altijd even langs, ook in het hospice, neem graag de tijd. Soms kun je juist als huisarts een stukje onrust wegnemen of vragen beantwoorden die ze aan niemand anders durven te stellen. Maar natuurlijk raakt elk afscheid mij. Als ik door de straat rij waar een dierbare patiënte woonde tot aan haar sterven, krijg ik nog altijd een brok in mijn keel. En bij een andere vrouw stond ik net op het punt om op reis te gaan toen zij juist op haar sterfbed lag. ‘Ik neem je mee in mijn rugzak’, beloofde ik. Dat vond ze een mooi idee.”
Ook de band met haar vaste assistente Connie is heel waardevol. “Tijdens mijn ziekte heeft ze me erg goed geholpen en letterlijk veel uit handen genomen. Zakelijk en privé hebben we een bijzondere band opgebouwd. We zijn zelfs samen naar Barcelona geweest.”

Toekomst


De praktijk van dokter Witteveen wordt voortgezet door de twee vrouwelijke huisartsen Djamilah Baans en Bianca van den Hurk. “Het zijn zeer betrokken, goede en enthousiaste huisartsen. Dat maakt mijn afscheid minder moeilijk.” Ze gaat straks veel reizen, een van haar hobby’s. Net als fotograferen. In de wachtkamer hangen foto’s die ze maakte tijdens haar reis naar Tibet. Die foto’s blijven daar hangen, als een mooie herinnering aan deze bijzondere huisarts.

Dokter Witteveen neemt na dertig jaar lief en leed afscheid van haar patiënten. (Tekst: Marsha Bakker / Foto: Vincent de Vries/ RM)