Column Mats - Hoe je leven moet

Algemeen
Mats Hoogland
Mats Hoogland (Foto: Jasper Groen)

door Mats Hoogland

Ik denk soms dat ik ongediagnosticeerd een fobie heb voor het leven die simpelweg wordt onderdrukt door mijn ongediagnosticeerde fobie voor de dood. Ik wil dat wel. Durven leven.

Ik wil vreemden durven aanspreken en vrienden durven maken door vragen te stellen die ik zelf niet durf te beantwoorden. Én met die vrienden wil ik dagen in overvolle cafés zitten, avonden in overvolle kroegen hangen en nachten in overvolle clubs dansen. Dansen op muziek die zo hard staat dat mijn oren gaan suizen. Dansen tot mijn lichaam niets anders meer denkt te kennen dan dansen. Dansen tot mijn gedachten het geroezemoes in de discotheek niet meer kunnen overschreeuwen en ik alleen nog maar de muziek hoor als één gedreun wat gemaakt is om mij te besturen. Om te voelen dat ik deel uitmaak van het leven.

Samen met al die vreemden in de club één organisme vormen dat een strijddans uitvoert, omdat dat hun enige mogelijke communicatiemiddel is tegen de bangheid die het universum ons gegeven heeft. Maar dat durf ik dus niet. Ik sta in die club in het hoekje braaf een cola light te drinken terwijl ik al die dappere mensen bestudeer op de dansvloer. Als ik in een heel wilde bui zit, doe ik nog een stap-tik dans en wieg ik m'n armen een beetje naar voor en achter alsof ik aan het joggen ben.

Ik aarzel. Ik overweeg op iemand af te stappen en het gewoon netjes te vragen. Hoe je dat doet, leven. Of hij de gebruiksaanwijzing van het bestaan misschien ook even naar mij wilt mailen. In zo'n gebruiksaanwijzing zou misschien staan dat we ons coma's moeten zuipen, kapot moeten dansen, dat we moeten schreeuwen, vragen moeten stellen, vrienden moeten bellen en moeten afspreken, naar theaters gaan, moeten hardlopen, onszelf moeten vinden in Thailand, op yoga-vakantie moeten gaan, lekker een dagje uit moeten, hard moeten werken, succesvol moeten zijn, moeten zingen, tevreden moeten zijn, moeten schilderen, van de zon moeten genieten, moeten kussen, handen moeten vastpakken, in elkaars ogen moeten kijken en onze angsten moeten wegslikken? Allemaal, om te voelen dat we meer doen dan alleen ademen, maar ook echt bestaan, dat het uitmaakt? En werkt dat dan ook echt? Ik vraag het niet.