Afrika-avontuur van Wil Groot van stichting Willen en Doen

Algemeen
Wil Groot en de dankbare verpleegsters in Afrika.
Wil Groot en de dankbare verpleegsters in Afrika. (Foto: aangeleverd)

REGIO - Stichting Willen & Doen levert een bijdrage en ontwikkeling aan in de strijd tegen HIV en aids in Zuid-Afrika. De stichting ontstond vanuit de passie van oud Hauwenaar Wil Groot. Zijn WIL om te helpen, bouwde hij om tot een DOEN. "Geef kinderen een kans om zichzelf te ontwikkelen. Rijk ze kennis aan zodat ze zichzelf ontplooien, want ieder kind krijgt de gave mee om diversiteit in deze wereld te verrijken. Kinderen zijn de toekomst en wij zijn hun voorbeeld", zegt Wil.

"Af en toe heb ik het gevoel dat wij als voorbeeld nou niet bepaald goed functioneren", zegt Wil bedenkelijk. "Wereldwijd zijn jongeren aan het protesteren, omdat zij geen werk hebben en de toekomst niet bepaald rooskleurig zien. Toen ik aankwam in Johannesburg en op het vliegveld aldaar incheckte voor de binnenlandse vlucht naar Mthatha, scoorde ik de Zuid-Afrikaanse kranten om te kijken hoe de wereld ervoor stond. De krantenkoppen waren vooral gericht op de corruptie en hoe de huidige president daar iets aan probeert te doen. Ook zag ik Xenofobia, met een kort stukje tekst eronder, dat sloot met een verwijzing naar pagina 6. Toen ik even later met een bakje koffie ervoor ging zitten, kreeg ik de rillingen over mijn lijf. Het waren deze keer Nigerianen die worden aangevallen. Hun vrouwen en kinderen vonden een onderkomen in de kerken. De enige plek die veilig is. "Ze komen met een kleine aktetas aan in Zuid- Afrika en binnen een paar maanden rijden ze in een BMW", zei de ober, wijzend op het artikel. Wij kennen elkaar ondertussen. "Ze gebruiken onze vrouwen, zijn crimineel en handelen vooral in drugs. Het is de huidige maffia momenteel. Ook worden Zimbabwanen vervolgd. Zij zijn het die de boeren aanvallen en doden." Ik keek hem aan met mijn mond halfopen en wist niets te zeggen. 'Hoe zit het met de corruptie?' De ober lachte. "Dat wordt een lange weg, want het zijn allemaal aasgieren." Ondertussen rekende ik mijn koffie af en de ober was verdwenen. Welkom in Zuid-Afrika."

Donatie

Wil wachtte op de volgende vlucht en stuurde Nontscha, zijn manager, een bericht dat hij eraan kwam en of hij zijn naam wilde doorsturen aan de manager van de supermarkt in Mquanduli. "Ik wilde er namelijk even langs gaan om te kijken of ze een donatie wilden doen in de vorm van voedsel, voor de diploma-uitreiking. Ik kreeg een bericht terug dat de man Gavin heet. In de bus naar het vliegtuig stond een blanke man naast mij. Bekend gezicht, dacht ik nog. Hij werd gebeld. "Met Gavin", hoorde ik hem zeggen. ik vroeg hem later of hij manager is van de supermarkt in Mquanduli. "Ja, dat ben ik. Jij bent die Nederlander die een project heeft en samenwerkt met Nontscha!" Beiden lachten we en wat is de wereld dan klein."

Op weg

In zijn huurautootje reed Wil van het vliegveld Mthatha naar het project in Mawotsheni. Een rit van zo'n kleine honderd kilometer over grotendeels geasfalteerde weg vol met veel gaten. "Ik ben al twaalf jaar actief in deze contreien, dus dat ben wel gewend. Overigens hebben die gaten ook een positieve kant, want het vee drinkt daar regenwater uit na een flinke bui. Men kan daar niet harder rijden dan 60 kilometer per uur. Dé manier om bekeuringen te ontwijken, want regelmatig staan er politiewagens verscholen. Onderweg ging ik langs een paar supermarkten om te babbelen met de managers. Om hen te laten zien dat ik ze niet vergeten was. Ik gaf ze een sleutelhanger met Delfts blauwe klompjes eraan, die scoorde ik in Amsterdam voor het goede doel, maar de werkelijke reden is natuurlijk de kinderen. Met andere woorden; ik begon gelijk te bedelen, met een positief resultaat."

Aankomst

Op het project aangekomen werd Wil ontvangen door Kenny de tuin- en onderhoudsman. "Vanuit het dorpshuis hoorde ik gezang en muziek. Even later keek ik om het hoekje en zag een groep tieners die een dansje leerden. Dat deed mij denken aan mijn prille jeugd, mijn jeugdvriendjes en -vriendinnetjes en eerste kalverliefde. Ik liep de keuken binnen en Kenny vulde de waterketel, er was zowaar water en elektriciteit. De eerste keer in twaalf jaar. Later zei Nontscha tegen mij, dat sinds wij dat betalen er geen problemen meer zijn."

Cultuur

De volgende dag was Kenny op pad. De moestuin hoefde niet besproeid te worden, want er was die nacht genoeg water gevallen. Kenny moest een geit slachten, want een jongen uit de gemeenschap had al twee keer een ongeluk gehad. Zijn moeder wilde een gesprek met beschermengelen in de hemel, zodat die zoonlief wat beter in de gaten houden. "Dus even een geit een kopje kleiner maken en dat schijnt te helpen. Het halve dorp at mee en ook Khosa bier was aanwezig. Ik werd ook uitgenodigd, maar kon mijn snor drukken door te zeggen dat ik vol zat met afspraken."

Bezoek

Wil bezocht eerst de kliniek, omdat zijn koffer volgestouwd was met verbandmateriaal. Dat komt hier altijd goed van pas. "Toen de drie verpleegsters in mijn koffer een thermometer vonden die het deed, begonnen ze van blijdschap te kirren. Mijn mond viel open van verbazing. Ik werd bijna de grond in geknuffeld. Ze bleken al maanden zonder te zitten. Volgende keer moet ik wederom veel meenemen, vooral thermometers."

Hoogtepunt

Een ander hoogtepunt waren de kinderen. "Ik was getuige van drie diploma-uitreikingen op drie verschillende crèches. 'Good Hope' was een feest. Vooral toen de gediplomeerde kindertjes begonnen te dansen. De uitreiking in Mawotsheni was ook één groot feest, ondanks de vele regen die er de nacht ervoor en rond de middag viel. De wegen waren vol bagger. Autorijden was niet mogelijk. Zelfs niet met een four wheel drive. Maar de dansshows die de tieners gaven waren geweldig. Opeens stonden er tieners te jiven. De gediplomeerde kleintjes keken met halfopen mond toe. Toen een uurtje later hun diploma werd uitgereikt, deden ze een dansje en presenteerden zichzelf in het Engels."

Besef

Wil besefte op dat moment dat de meeste kinderen daar nooit een diploma halen. Zo'n 70% van de kinderen rond 10 jaar oud kunnen niet lezen noch schrijven. "Daarom blijf ik doorgaan om kinderen een kans te geven, want zij zijn de toekomst. Ik bedankt alle donateurs die de stichting het afgelopen jaar hebben geholpen en nog steeds een warm hart toedragen, zodat we ons kunnen blijven inzetten."

Meer informatie is te vinden op www.willenendoen.com. Of geef een donatie via NL50 RABO 0137977387 ten name van Stichting Willen en Doen in Amsterdam.

Afrikaanse tieners voerden een act op.
Blije gezichten tijdens het diploma uitreikingsfeest.