Liesbeth Vermeer uit Andijk creatief door coronatijd

Algemeen
Liesbeth Vermeer en haar trouwe viervoeter.
Liesbeth Vermeer en haar trouwe viervoeter. (Foto: aangeleverd)

ANDIJK - "Ineens zat ik thuis. Een vrouw van 68 jaar. Alleen, actief, twee dagen in de week oppassen bij twee leuke jongetjes. Ik ben Liesbeth Vermeer, woon in Andijk, waar ik een leuk ‘klus’huis heb. Creatief en handig als ik ben is dat een uitdaging."

De ‘intelligente’ lockdown ging op 13 maart jl. in Nederland van kracht. "Het nieuws was nog niet bekend of ik kreeg een app van mijn oppasgezin dat ze met zijn vieren in quarantaine gingen. Dat was het begin van veel vrije dagen. Als voormalig ZZP-er heeft dit werk naast mijn AOW twee voordelen. Het houd me lekker jong en geeft ook een financieel wat extra’s. Voor het eerst doorbetaalde vakantie, want de kinderopvang en gastouders werden gecompenseerd. Maar dan..."

Alles is corona

"Ik ging de eerst dagen veel met de hond uit. Gelukkig sprak ik dan wel iemand, ook al gaat het maar over één onderwerp: corona. Om toch wat contact te hebben, belde ik mensen die ik korte of langere tijd niet had gesproken. Gek is dat, zo vaak was ik benieuwd hoe het met oude vrienden gaat. Nu is er ineens volop tijd, wat leuke reacties en gesprekken opleverden."

Opdracht

Er lag voor haar nog een klus te wachten. "Ik werkte steeds tussen de bedrijven door aan een opdracht. Als ZZP-er ontwierp ik en maakte ik kleding. Nu mag ik af en toe een kleine opdracht doen voor het Zuiderzeemuseum. In dit geval patronen tekenen voor de verkleedkist van het museum, die aan vervanging toe is."

Parkeerruimte

Na een week of vier kwamen de muren een beetje op haar af. "Kort voor de corona-uitbraak had ik een ontwerp gemaakt voor mijn tuin. Die is 7 x 10 meter groot en ligt nu vol bestrating. Dat vind ik onpersoonlijk, milieuonvriendelijk en ongezellig en aan de stoeprand ligt een oprit. Daar wil ik een parkeerruimte maken. Het plan stond helemaal op papier. Een terras, zand afgraven en aarde storten. Begin er maar aan. Mijn schoonzoon gaf mij het advies een loonbedrijf te bellen. Nu moet u weten dat ik tot mijn 50 jaar in Den Haag woonde. Loonbedrijf?? Maar daar hebben we Google voor. Ik vond al snel een bedrijf. Maakte een afspraak over hoeveel kuub zand eruit en aarde erin. Het hek verplaatsen om de parkeerplaats toegankelijk te maken. 2 mei zou het gebeuren, over drie weken."

Bezoek

Die avond belde Liesbeth haar broer, die ook al een paar weken thuis zat. "Hij bood meteen aan om, vanuit Friesland, te komen helpen stenen te verwijderen. Mijn plan was die allemaal te verwerken in de terrassen rondom de beplanting. Daar had ik al een begin mee gemaakt. Met meer kennis van zaken wist hij dat het hekje niet een fluitje van een cent was, dus daar maar mee beginnen. Dat kostte twee dagen. Geen punt, want hij bleef gezellig slapen in de nieuw opgeknapte gastenkamer voor Vrienden op de Fiets, waar ik voorlopig toch niemand verwachtte. Het stenen sjouwen kostte ook wel iets meer tijd dan gedacht. Maar alles was op tijd klaar voor het grote werk. Bestrating van het parkeergedeelte en een graafmachine voor de tuin. Het terras groeide gestaag in mooie mozaïekmotieven, dankzij de variatie aan stenen en tegels. Met Pinksteren stonden de eerste bloemen en planten in de tuin. Er is nog wel een en ander te doen, maar ziet er al een stuk beter uit."

Den Haag

"Twee keer reed ik tijdens de lockdown naar Den Haag. De eerste keer met Pasen, over zo goed als verlaten wegen. Voor mij was er wel degelijk een reden. Persoonlijk heb ik te maken met één van de groepen die heel zwaar getroffen is: de psychiatrie. Mijn zoon, 32 jaar, die al jaren patiënt is, was net weer twee weken opgenomen toen alles op slot ging. Waarom, het is toch voor oude mensen, mam? We hebben samen zitten kletsen met een tuinmuur ertussen. Gelukkig met een glazen deur, zodat we elkaar wel konden zien. 29 april was hij jarig. Op mijn verzoek zaten we aan een tafeltje met plexiglas en hebben samen van de appeltaart gegeten die ik als traktatie voor hem meenam. Van de hele lockdown heb ik hiermee het meeste moeite. Ik had af en toe het idee dat ik in een futuristische film zat, aangezien ik mij kerngezond voelde. Gelukkig heb ik inmiddels ook mijn dochter en haar gezin weer gezien."