Joyce Haakman-Dekker: ‘Blij met deze tumoren’

Om te weten waarom ik zo blij ben, vertel ik u mijn familiegeschiedenis. Mijn oma verloor ik toen ik net vier maanden oud was. Ik hoorde van mijn moeder dat zij een bult in haar nek had en heel lang ziek was. Mijn oudste zus Jolanda bevestigde mijn vermoeden dat het waarschijnlijk kanker was. Tante Truud weet het zeker, haar moeder was gestorven aan de ziekte die tegenwoordig één op de drie mensen krijgt. Mijn opa weet ik wel, die had huidkanker. Elke keer een beetje uit zijn gezicht gehaald. Hij overleed trouwens niet aan de gevolgen van kanker, maar een buikaneurysma.

Vader, moeder en zus

Gerard Dekker (53) was mijn vader. Een man die door depressies geen makkelijk leven had. Ook hij werd getroffen door kanker en had echt een lijdensweg. Hij overleed in 1985. Helemaal verkankerd was de man, geen ontkomen aan. Piet Verplancke (70) was lange tijd mijn stiefvader. Hij had al geruime tijd last van zijn buik. Na vele malen naar huis te zijn gestuurd door het ziekenhuis, constateerde ze later bij hem leverkanker. Tussen de uitslag en zijn overlijden zat maar een paar maanden. Mijn moeder, Lia Grent (59), die mijn allergrootste vriendin was, kreeg de diagnose longkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren en hersenen. Ook al waren de tumoren op haar longen voor 75% verminderd en die in haar hersenen ‘weg’, overleed zij aan de gevolgen van kanker. In haar hersenen kwamen de tumoren namelijk agressief snelgroeiend terug. Mijn dierbare zus Angela Zandstra (49) overleed, omdat zij longkanker, met uitzaaiingen naar haar lever, botten en lymfeklieren had.

Familiekwaal

Maar zij zijn niet de enige kankerpatiënten in de familie. Diverse soorten dwalen door mijn familie aan moederskant. Mijn oom had prostaatkanker, mijn tante borstkanker, een ander baarmoederkanker, een nichtje darmkanker; zo zijn er zo’n tien familieleden die deze ziekte hebben of hadden. Een verdrietige optelsom.

Positief blijven

Trots ben ik op mijn moeder en zus die zo goed met hun ziekte zijn omgegaan. Alles eruit gehaald wat erin zat, herinneringen maakten met hun naasten. Positief blijven was hun motto, terwijl ik mij kan indenken dat het jaar na hun vastgestelde diagnose, heel zwaar moet zijn geweest, waarmee zij moesten dealen: acceptatie en loslaten. Dat lijkt mij zo moeilijk.

Spanning

De huisarts stuurde mij eind december voor een MRI van mijn rug. Heb ik een hernia of niet? Jazeker, rechts in de onderste rugwervel. De neuroloog meldde mij gelijk dat er nog wat plekjes op mijn lever waren geconstateerd. Nou, dat was even schrikken. En des te meer de tijd verstreek, des te meer gingen mijn gedachten met mij aan de loop. Ik was ondertussen mijn begrafenis al aan het regelen. Ik ging van het ergste uit, de kans was aanwezig dat ik kanker had. Maar ook weer niet... Ik wist het niet meer. Een maand lang in spanning gezeten. En ik niet alleen... ook het kleine groepje die ervan wist. Mijn kinderen en hun partners in alle staten. Mijn man is wat meer realistischer, net als ik overigens. Ik was namelijk niet bang voor de ziekte, maar meer voor wat ik achter moest laten.

Opluchting

Na een echo en een MRI kreeg ik de uitslag: twee goedaardige ingekapselde tumoren. U kunt zich misschien nu voorstellen dat ik blij ben met deze tumoren. Hele kleine kans dat ze wat doen. Het had zo anders kunnen uitpakken. Ik kan nog een tijdje mijn gezin ‘stalken’ en daar ben ik ontzettend opgelucht over. Omdat mijn ouders en zus jong zijn gestorven, heb ik zoiets: ‘alles boven de 50 heb ik extra’. Ik geniet elke dag van mijn gezin en kleinkinderen. Zij staan nummer 1. Al het goede eromheen is meegenomen en ik vier het leven elke dag. Zolang ik kan...

Internationale Vrouwendag

De Internationale Vrouwendag vindt 8 maart plaats. Het thema is: Invloed met Impact. Op welke manier kunnen vrouwen op een positieve manier invloed uitoefenen. Ik dacht bij mezelf: ‘door openheid te geven. Zo ontstaat er meer begrip voor elkaar’. Kijk voor www.internationale-vrouwendag.nl wat er zoal te doen is in het land.

Door uw contentregisseur Joyce Haakman-Dekker.