Kees en José Vlaar stoppen met Café Restaurant West in Medemblik

Algemeen
José en Kees Vlaar voor hun Café Restaurant West.
José en Kees Vlaar voor hun Café Restaurant West. (Foto: RG-Fotografie)

Hotel West... daar hebben heel veel Medemblikkers, maar ook mensen in de wijde regio, herinneringen aan. Mooie, omdat iemand een feest gaf, bijvoorbeeld een trouwerij, een verjaardag- of bedrijfsfeestje, een verdrietige, maar ook heel mooi, omdat er na een begrafenis of crematie een samenzijn was, herinneringen ophalen aan de overledene en met een lach en een traan West verlaten. 

Kees (75) en José (66) Vlaar zetten er een punt achter... café-restaurant West is verkocht en het stel verhuist binnenkort. Kees woont dan voor het eerst in een ‘gewoon’ huis. “Niet te ver hoor”, zegt José, “het is hier om de hoek.” Hotel West (zo wordt café-restaurant West nog steeds in de volksmond genoemd, al is het al jaren geen hotel meer) is in 1928 gebouwd als één van de eerste nieuwbouwprojecten in de toenmalige stadsuitbreiding Plan West. Kees is geboren in café Vlaar-Lansdaal in Purmerend en ademde direct het horecaleven in. Op 1 april 1974 begon hij als zelfstandig horeca ondernemer in het Heerenhuis in Middenbeemster. Hij kocht Hotel West in 1979. José Visser uit Hoogkarspel kwam in 1989 werken voor Kees. Na hun kennismaking 32 jaar geleden werd hun liefde 22 juli jl., op Kees zijn 75e verjaardag, bezegeld met een huwelijk.

Buurthuis

De verhalen die Kees en José kunnen vertellen zijn in een boek te bundelen. Voor de wijk Plan West was het café een soort buurthuis. De buurtvereniging had daar regelmatig spelletjes, vergaderingen en activiteiten. “Tijdens een vergadering heeft een bestuurslid wel eens tijdens de bingo drie levende hanen gewonnen”, blikt Joyce Haakman lachend terug. De leden van de bridgeclub, wandelclub en visclub kwamen samen in het café. En dan zijn er nog de vaste klanten die voorheen een paar keer per week, maar nu ook wekelijks nog komen bij Kees en José.

Maatschappelijke functie

Omdat Kees en José voorheen vrijwel dagelijks open waren, kwamen buurtbewoners ook gewoon even binnen voor een praatje. Of na biljarten of kaarten hangen aan de bar. Het echtpaar had een maatschappelijke functie in de wijk en stond voor iedereen klaar. “Dat iemand zijn ei kwijt wil aan de bar hebben Kees en ik geen moeite mee”, vertelt José, “de meeste klanten kennen we al zolang en het is goed dat je al veel van ze weet, dat is vertrouwd en praat een stuk makkelijker.”

Herinneringen

In het café werken betekent dat er dingen gebeuren die je op voorhand niet ziet aankomen. “Wat veel impact heeft gehad is het overlijden van een bekende tijdens het bridgen. Dat staat mij nog zo goed bij, dat vergeet ik nooit”, zegt José. “Of dat een uitvaart van een vaste klant bij ons gehouden wordt, dat is voor ons verdrietig, maar ook heel mooi en indrukwekkend.”

Maar soms moet het echtpaar heel snel schakelen. “Ik was aan het ramenlappen op de Dag der Dagen en zag een bus aankomen. Tijdens onze vakantie hadden ze informatie opgevraagd over een broodtafel en dat ook besteld. Maar er was blijkbaar iets misgegaan in de communicatie. Wij snel personeel opgetrommeld. De slager en bakker gebeld. Binnen een mum van tijd stonden de tafels gedekt. Zelfs de soep was klaar, weliswaar zonder ballen, maar het was allemaal gelukt. Alle aanwezigen gaven een groot applaus omdat we dit zo snel gefikst hadden. Ze waren zo tevreden, dat vergeet ik niet snel.”

Afscheidstentoonstelling

Ton Kroezen, lid van bridgeclub SANS, kreeg het idee om een afscheidstentoonstelling voor Kees en José te organiseren. “Dankzij de giften van de leden kan deze expositie plaatsvinden”, zegt Ton, “Ik raad iedereen aan een kijkje te nemen op 27 en 28 november van 13.00 tot 18.00 uur.” Tegelijkertijd een mooie gelegenheid om afscheid te nemen, want het café gaat binnenkort dicht. 

Wethouder Dirk Kuipers opent officieel de expositie op 27 november om 12.00 uur. Hij groeide als kind op in de Kanaalstraat. De tentoonstelling is op dat moment alleen toegankelijk voor genodigden. 

Niets meer wat moet

“Wat we nu gaan doen, weet ik nog niet, de tijd zal het leren”, zegt José. “Er is straks niets meer wat moet, we hebben de tijd aan onszelf. Het voelt dubbel: aan de ene kant zijn we blij dat we kunnen stoppen vanwege onze leeftijd, aan de andere kant gaan we onze klanten en de gezelligheid erg missen. Daar willen we iedereen ook hartelijk voor bedanken. Wij hebben echt prachtige jaren gehad in West.”