Stichting Willen en Doen helpt kinderen met HIV in Afrika

Wil las twaalf jaar geleden een boek over HIV en aids in Afrika. Dat was voor hem een ware eye-opener. Hij besloot naar Afrika te gaan om vrijwilligerswerk te doen. "Wat ik daar allemaal meemaakte, staat beschreven in mijn boek Droom van een Vrijbuiter. Ik licht een klein tipje van de sluier op: via internet kwam ik in contact met Deon Mulder. Hij runde een hospice in Bloemfontein, een opvangplek waar jong en oud werd opgevangen die geïnfecteerd en geaffecteerd waren met HIV of aids. Allen waren door familie op straat gezet of hadden geen cent. De kinderen waren wees. Voor de arme bevolking was in 2007 nog geen medicijnen tegen aids, alleen ATC; een medicijn met verschrikkelijke bijwerkingen. Ik ben sinds 1984 HIV-positief. In Nederland zijn sinds 1996 goede zijn medicijnen die HIV in balans houden. Deze hebben ook bijwerkingen, maar merendeel kan daarmee leven. De grootste emotionele confrontatie die ik daar had, was dat wanneer ik 's avonds mijn medicijnen innam ik mij realiseerde dat er in de kamer naast mij een man lag te sterven. Geconfronteerd worden met kinderen die geen ouders meer hadden, was ook heftig. Ik vergeet nooit het kleine kind dat ik naar binnen droeg, hij leek in coma. Ik lag hem neer in een ledikantje en een paar minuten later hoorde ik geschreeuw en ik rende terug. Toen ik hem optilde werd hij wild. Ik bracht hem naar zijn gehandicapte moeder. Beiden waren gevonden onder een stuk plastic langs de weg."

Vervallen boerderij

Deon Mulder nam Wil mee naar de Transkei, Daar liet hij hem een vervallen boerderij zien. "Hij wilde daar een kindertehuis van maken, maar had daar geen geld voor. Ik besloot artikelen te schrijven voor de krant om te helpen geld te genereren. Enkele maanden later had ik genoeg bij elkaar dat Deon kon beginnen met verbouwen. Ik ging naar Transkei om een kindertehuis te openen. Een droom die voor mij werkelijkheid werd. De tijd dat ik daar was, heb ik vooral onderzoek gedaan en vrijwilligerswerk. Meer informatie staat op www.wilehelmus.waarbenjij.nu.

Geen bedreiging

HIV is in het westen geen bedreiging meer en komt dus minder in het nieuws. Het valt onder de chronische ziekten. "Toch is dit in Afrika, Azië, Rusland en Oost Europa, in delen van Zuid Amerika en bij de arme bevolking in de VS nog steeds een groot probleem", zegt Wil. "De noodsituatie is daar nog steeds hoog. Ik vind de ziekte nog steeds een grote bedreiging. Het moet meer in de media komen om vooral komende generaties op de hoogte te brengen en dat pubers leren en weten dat veilig vrijen belangrijk is. HIV is een chronische ziekte, maar de bijverschijnselen van de medicatie zijn groot. Stel dat je die medicijnen je hele leven moet slikken!"

Geld inzamelen

Samen met vrijwilligers onderneemt Wil veel acties om geld in te verzamelen. "Dat komt ten goede aan twee kindertehuizen, hospice, vier kindercrèches met moestuinen en projecten met straatjongens in Kaapstad. Al het geld wat bij mijn stichting Willen en Doen binnenkomt, is voor de kinderen. Wij kennen geen overhead. Momenteel wordt het vooral gebruikt voor behuizing te bouwen en voor levensonderhoud van mensen die op de projecten werken. De laatste jaren zijn wij vooral gericht op onderwijs voor armlastige kinderen. Onderzoek heeft uitgewezen dat onderwijs de sleutel is naar een betere toekomst."

Actie

Wil wil presentaties geven over wat de stichting doet en dan zijn boek verkopen. "In Brugge hielden we 23 maart een benefiet en dat willen we ook doen in Gent. Het boek verkoopt daar goed" zegt Wil enthousiast. De opbrengst van het boek komt ten goede aan de kinderen met HIV. Wil beschrijft daarin zijn ervaringen van de afgelopen elf jaar. Het boek is te bestellen via de website. "De manier van geld inzamelen is veranderd. Ik collecteer niet meer en treedt ook niet meer met een groep verkleed als nonnen op. Toch is het constante organiseren van vrijwilligers energie vretend. Binnenkort ga ik in gesprek met de 40MM. Die sponsort mij al jaren."

Groei

Door het schrijven van een boek heeft Wil zichzelf beter leren kennen. "Ik stond soms versteld met wat ik allemaal had gedaan en besefte dat ik totaal niet stil stond. Ik zat in 2010 tegen een burn-out aan. Ik heb het toen een jaar rustig aan gedaan. Ik leerde dat vergeving iets is wat je in feite alleen bij jezelf kan doen. Anderen vergeven is spelen met macht, dan is het alsof de ander bij je in de schuld staat. Dat wil ik niet. Ik dank iedereen waarvan ik leerde en waardoor mijn zelfkennis is verrijkt. Toen ik mijn eerste boek in mijn handen kreeg, was ik trots; op alle mensen die met mij hielpen, mijn pad deelden en in mij geloofden. Een vriend zei mij dat ik ook trots op mijzelf mocht zijn. Hetzelfde hoorde ik de volgende dag een West-Fries die mijn boek kocht. Ook dat compliment wuifde ik weg. Een schouderklopje mag als een ander dat doet, maar trots zijn op zichzelf dat doet een West-Fries niet. 'Trots zijn mag', zei hij, 'jij krijgt er geen kapsones van'. Ik wist niet wat ik zeggen moest, gaf hem een glimlach en signeerde mijn boek. Hij gaf 50 euro en het wisselgeld mocht ik houden. Hij eindigde met: 'Weest trots op jezelf, makker, je verdient het'. Ik mag dus trots op mijzelf zijn. Ik ben gegroeid, heb veel bereikt en de stichting gaat goed. We hebben een geweldig team!"

Leef

Wil heeft een motto: "Leef! Wanneer je deze wereld verlaat, kan je niets meenemen. Al mijn spaarcenten gebruikte ik in Afrika om anderen te helpen, vooral met liefde. Ik heb er de afgelopen jaar zoveel voor terug gekregen, waar ik nooit van heb durven dromen. Ik adviseer mensen van iets negatiefs, iets positiefs te maken. Ik heb dat gedaan met mijn HIV. Samen overbruggen wij de afstand tussen willen en doen: de wens om te helpen wordt via kleinschalige projecten rechtstreeks omgezet in concrete actie met directe terugkoppeling van de resultaten. Een donatie wordt uitgegeven daar waar deze het hardst nodig is. En hulp is dringend noodzakelijk. Kijk voor meer informatie op www.willenendoen.com. Help."