De gemoedelijke en nuchtere ambiance van Café Sport

Door Iris de Jager

Wanneer je door die karakteristieke weilanden fietst en in Schipluiden aankomt, bereik je al snel een café dat misschien niet direct in het oog springt. Er hangen wat gordijntjes voor de ramen en een knipperend fluorescerend bord geeft aan dat er gebiljart kan worden. Als je echter door de klassieke houten deur het café binnenkomt, besef je al snel dat je op een authentieke plek terechtgekomen bent. Er overvalt je het gevoel dat je zomaar iemands woonkamer bent binnengestapt, maar wel zeer welkom bent.

Ben

Achter de bar staat Ben; fungerend als de patriarch van het café dat hij bijna de helft van zijn leven eigen mag noemen, staat hij overduidelijk goed op zijn plek. Hij is een man van halverwege de zeventig, die 35 jaar geleden Café Sport kocht. Hij nam het over van zijn schoonvader en woont sindsdien ook boven het café. Voordat Ben daar terechtkwam, werkte hij 25 jaar bij een benzinepomp. Toen hij daar in 1963 begon met werken, verkocht hij 1500 liter benzine per dag. Toen hij wegging, was dat gestegen tot 35 000 liter per dag. Zo heeft Ben de maatschappij met eigen ogen zien veranderen.

Niks speciaals

De uitstraling van Ben achter de bar, doet zowel aanwezig als afwezig aan. Hij doet zijn werk, maakt een praatje met zijn bezoekers en serveert de drankjes. Ongetwijfeld heeft hij in zijn leven zoveel biertjes getapt als dat er door de decennia heen koeien in de weilanden van Westland hebben gestaan. Wanneer je hem vraagt naar wat er bijzonder is aan zijn café, antwoordt Ben nuchter: “Niks.” Met dat antwoord heeft hij deels gelijk, maar deels ook niet. In de eerste instantie zie je inderdaad niks speciaal aan Café Sport, maar daarin zit juist het bijzondere aspect van de plek; het is een oorspronkelijk en tijdloos café, waarvan je er niet meer zoveel vindt. Iedereen die er langskomt, komt langs als de mens die hij is. Niks meer en niks minder. Zo beschrijft Ben dat hij een paar bekende Nederlanders over de vloer heeft gehad, zoals Maarten van Rossum. Hij had een lezing in Delft, maar wilde liever niet herkend worden en zocht daarom zijn toevlucht bij Café Sport. En daar kreeg hij precies wat hij zocht; hij werd behandeld als reguliere klant, en niet als een televisiepersonage.

Fijne plek

De bezoekers benadrukken de gemoedelijke en nuchtere ambiance van het café: “Het is gewoon een fijne plek, de sfeer is altijd goed.” En als Ben gevraagd wordt naar zijn klantenkring, zegt hij duidelijk: “Ik ken iedereen.” Olaf komt al sinds 1988 in het café, net zo lang als Ben er werkt, dus. “Wanneer Ben ’s avonds moe is, ga ik achter de bar staan,” vertelt hij. Op de vraag of hij altijd achter de bar blijft staan, antwoordt Ben bevestigend: “Wat moet ik anders doen?”

“We zullen hem op de biljarttafel opbaren,” voegt een van de bezoekers toe.

Zoals de dinosauriërs verdwenen, zo verdwijnen ook cafés zoals Café Sport, en barmannen zoals Ben. Maar hij staat voorlopig nog fier achter de bar, en ik schreef deze tekst omdat ik toevallig dat café binnenliep, en me er thuis voelde.

Al rond 3600 v.Chr. leefden er mensen in Schipluiden. En het zou zomaar kunnen dat ze leefden op precies de plek waar Café Sport nu staat.