‘Zij is de motor van mijn fiets’

Het maakt Teun allemaal niet zoveel uit, als Corrie maar op de foto staat en ik beloof hem dat dat zeker zo is. Teun is naast CDA’er in hart en nieren, ook Oostzaner in hart en nieren. Hij is begaan met het dorp, maar meer nog met de inwoners. En zo is hij dagelijks mantelzorger, naast de politieke besognes.

Teun ziet er nu de humor wel van in, maar wat een ellende zeg, dat coronavirus. Opeens moest alle politiek digitaal. Via zo’n computerding en dat viel echt niet mee. Hij kreeg veel ondersteuning van Erik van der Spek, de ICT’er op het gemeentehuis. En hij sleepte de familie er met de haren bij, die moesten papa en opa helpen. Want er werd digitaal vergaderd.

Het was zweten en zwoegen en eigenlijk snapte hij er helemaal niets van. Als er iets niet goed ging drukte hij op alle toetsen, als hij een vraag had zwaaide hij naar de voorzitter en soms hadden alle deelnemers ‘blokjesgezichten’. Maar, zo verzekert hij, dat lag beslist niet aan hem. In dit tijdperk is digitaal een uitkomst, maar fysiek vergaderen is veel beter. En gelukkig heeft hij Anja, dat is zijn steun en toeverlaat bij het CDA. Hij is trots op haar.

Teun snapt de jeugd wel, hij beseft dat ze meer willen dan op dit moment kan. Maar hij benadrukt ook dat corona een heel griezelig verschijnsel is, dat wreed om zich heen grijpt. En hij denkt dat de jongeren dat nog steeds niet helemaal begrijpen.

Teun is zelf overvallen door het virus. Opeens was het er, op 10 oktober krijgt hij ziekteverschijnselen die zouden kunnen duiden op Covid19. Dus Teun naar een teststraat. En jawel, de test is positief. Op dat moment heeft hij nog geen echte klachten, maar die komen alras. Corrie vindt hem onder de douche, op zijn knieën, hij kan helemaal niets meer en weet met vereende krachten het bed te bereiken.

Het gaat slechter en de maanmannenpakken komen in beeld, Teun moet mee naar het ziekenhuis, Corrie vertwijfeld achterlatend. Maar hij heeft geluk, hij mag diezelfde avond alweer naar huis, zijn longen zijn niet aangetast. Maar hij is er nog niet, en hij wordt heel erg ziek van het virus. Maar gelukkig is er zijn geloof. Hij heeft een rotsvast vertrouwen en dankt God letterlijk op zijn knieën (niet onder de douche overigens, want toen was hij té ziek). En zijn sociale omgeving laat van zich horen: mails, telefoontjes, kaarten.

Het is duidelijk, hij heeft veel mensen om zich heen die om hem geven. En hij heeft zijn Corrie, al 56 jaar en hij is een gelukkig mens. Corrie kan goed koken, dat vindt ze ook leuk, en dat proef je. Er komt elke dag liefde uit de keuken. Ondertussen heeft hij weer voldoende energie om samen met zijn grote liefde te wandelen in Het Twiske, de achtertuin van Oostzaan. En nu moet hij opschieten, want hij gaat koersballen. Zijn saturatie is boven de negentig en dat is goed. Trots laat hij zijn meetapparaatje zien en zo eindigt het prettige gesprek met een erg lief stel.

JWvD