‘Ik voelde me net koningin Juliana op het bordes’

OOSTZAAN – Corona brengt beperkingen met zich mee, maar juist ook bijzondere momenten. Klaas en Rie de Wit kunnen het volmondig beamen. Om van de zestigste huwelijksdag van het stel iets moois te maken dat binnen de regels zou passen organiseerden hun kinderen en partners afgelopen maandag in de ochtenduren een defilé langs hun woning. En ’s middags kwam ook nog waarnemend burgemeester Wimar Jaeger langs.

Vreugde en verdriet gaan bij het echtpaar De Wit hand in hand. Niet drie, maar vier kinderen hebben ze. Want naast oudste dochter Birgitta en zoons Raymond en Mario telt Nicole – op tweejarige leeftijd overleden aan een fatale hersentumor – nog altijd mee. Haar foto staat in de huiskamer, haar naam wordt nog altijd genoemd, ze hoort erbij. Later – tweeënhalf jaar geleden – was er opnieuw reden voor rouw. Schoonzoon Willem overleed. “We hebben veel narigheid gehad”, stelt Rie. “Maar het heeft ons sterker gemaakt.”

Defilé

Na het overlijden van Willem, de vriend van Mario, vormden omwonenden rond de woning in Tuindorp Oostzaan een cordon om hem te eren en de nabestaande te ondersteunen. En uitgerekend dit warme gebaar vol medeleven en compassie heeft Mario geïnspireerd om zijn ouders een onvergetelijke zestigste trouwdag te bezorgen. Met broer, zus en partners Jan, Claudia en Tomasz – Rie: “Het zijn meer dan schoonkinderen, ze zijn me net zo lief als mijn eigen kinderen” - zette hij het defilé op touw.

Onverwachte wending

Dat het een feestdag zonder visite, koffie en gebak zou worden, daar hadden Rie en Klaas zich al bij neergelegd. Corona is nog steeds de baas. Maar de dag kreeg een onverwachte wending. Rie: “Birgitta zei dat we buiten moesten gaan zitten. We begrepen niet waarom, maar we hebben het gedaan. Ik kreeg het koud en wilde weer naar binnen. Maar nee, we moesten blijven zitten. Niet wetend dat er verderop bij de brug dertig mensen, familie en kennissen, klaarstonden voor een defilé. Ze liepen langs ons om ons te feliciteren, ze mochten ook nog een cadeautje uit een zak pakken en dat aan ons geven, en liepen daarna weer door. Ik voelde me net koningin Juliana op het bordes. En onze twee kleinkinderen, Tara en Jari, kwamen met een schaal sandwiches aanzetten.”

Hoog bezoek

Nog maar net bekomen van deze enorme verrassing, waarover alle betrokkenen hun mond stijf gesloten hebben gehouden, diende zich hoog bezoek aan: waarnemend burgemeester Wimar Jaeger meldde zich bij het tuinhek. Rie had haar gevatheid toen alweer terug: “Ik had wethouder Rosemarijn verwacht en zei tegen hem: ‘Rosemarijn, je bent wel veranderd’. Maar wat een lieverd. We hadden een leuk gesprek in de tuin. Hij bleef staan, want ‘hij zat de hele dag al’. We kregen bloemen en een schilderij. Ik moest terugdenken aan tien jaar terug, onze vijftigste verjaardag. Toen kwam Paul Möhlmann langs. Ook zo’n aardige man.”

Langs een voetbalveld

Klaas (81) en Rie (78) kennen elkaar vierenzestig jaar. Het is ooit begonnen op een plek waar Rie normaalgesproken niets te zoeken had: langs een voetbalveld bij OSV. Een jeugdvriendinnetje ging daar elke zaterdag met haar vader heen en vroeg of Rie haar wilde vergezellen. Rie: “Ik heb niks met voetbal, maar ik ben meegegaan. Klaas stond op doel. En ik dacht: wat een bink. Ik was mijn tijd ver vooruit en ben achter hem aan gegaan. De jeugd kwam toen vaak samen op het Zonneplein in Tuindorp Oostzaan, waar een bioscoop was. Ik zag Klaas met een stelletje jongens staan en ben een gesprek met hem begonnen. Volgens mij heb ik nog zijn balpen afgepakt. Het klikte meteen.”

IJsje op het Zonneplein

Het was wederzijds, maar bij Klaas duurde het wat langer voordat de vlinders door zijn maagstreek begonnen te fladderen. “We stonden op het Zonneplein een ijsje te eten”, vertelt hij. “Ik had Rie al eerder gezien, maar was nog niet aan meisjes toe. Mijn leven bestond uit voetbal, daar was ik helemaal op gericht. Ik was een redelijk goede keeper en speelde in het betaalde voetbal. Doordeweeks was het trainen, trainen, trainen en in het weekend voetballen. Zaterdag in het tweede, zondag als reserve mee met het eerste – soms helemaal naar Limburg. Later besefte ik dat het leven niet alleen uit voetbal bestaat.”

Liefde laat zich niet dwingen, maar ook niet tegenhouden. Rie en Klaas raakten verslingerd aan elkaar en ze trouwden. “Dat moest”, zegt Rie, “want ik was zwanger. Daar maakte overigens niemand een probleem van. We trouwden in Landsmeer. Het was koud, het regende en ik was misselijk. Mijn trouwjurk heb ik helemaal ondergespuugd.”

Ze gingen wonen in Landsmeer en via Amsterdam-Noord en Tuindorp Oostzaan kwamen ze terecht in hun huidige woning in Oostzaan, vlak bij de geboorteplek van Rie, De Kolk. Ze prijzen zich gelukkig dat ze elkaar op deze leeftijd nog hebben. En kijken terug op een onvergetelijke zestigste trouwdag. “Ik had dit nooit durven dromen”, stelt Rie. Klaas sluit zich daarbij aan: “Dit hadden we nooit gedacht.”