Ut sal mijn un sorg sijn - Zorgen moet je niet maken maar doen

En daar zit ik, samen met Bas in de wachtkamer voor oncologie. Bas heeft longkanker, dat heeft hij vorige week gehoord en vandaag hoort hij het fijne ervan. Welk stadium, welke behandeling, levensverlengend of levensreddend? Hij hoort de uitslag liever niet alleen, zijn dochters durven niet mee, ze vrezen de uitslag. Dus roostert de planning dit ziekenhuisbezoek in op mijn route vandaag. Ik zit met zweethandjes, Bas daarentegen, kletst ogenschijnlijk kalm en opgewekt de oren van mijn hoofd. De arts vertelt héél veel, chemo’s zijn ingepland. Bas reageert rustig, vraagt verder niets. Dus vraag ik maar naar de olifant die hier in de spreekkamer staat. "Hoe lang heeft hij, kan u een inschatting maken?" Nou, dat vind ze moeilijk, maar een jaartje of zo, dat lukt misschien… Buiten gekomen houd Bas me staande "Nou, ik haal dus op zeker de geboorte van mijn kleinzoon", zegt Bas blij terwijl hij in zijn binnenzak rommelt. "Dat wel man, dat zeker wel", zeg ik. Dan haalt hij triomfantelijk een pakje sigaretten tevoorschijn, steekt er eentje op en zegt: "Ga die pokkelijer uitroken." En ik zweer dat ik pretlichtjes in zijn ogen zie.
Ik wil wat zeggen, moet eigenlijk lachen, maar tot mijn afschuw merk ik dat ik dat beide niet doe, het enige wat gebeurt is dat mijn ogen vol tranen lopen. "Hé dame", zegt Bas. "Maak je niet druk, ik was niet van plan hier dood aan te gaan, oh zeker, ik ga ooit wel dood, maar níet aan kanker. Daar heb ik weinig zin in, ik maak me niet druk, doe jij dat ook maar niet…" Er volgen veel kuren en hij heeft meer zorg nodig. Op een ochtend hoor ik uit zijn buurt een fluitend geluid. Hij zit rechtop in bed en laat me weten dat als hij diep genoeg inademt, maar dan echt díep, er een fluitgeluid uit zijn longen komt. Oh mijn hemel denk ik, de tumor verspert gedeeltelijk de luchtwegen en maakt dus een fluitend geluid. "Gekke kerel!" roep ik en vraag dat niet te doen waar ik bij ben, ik krijg er kippenvel van, maar niet op een goeie manier. Hij lacht, ik lach mee, en ik ben voor de zoveelste keer zeer onder de indruk van de manier waarop Bas dit alles opneemt, de man is een ware ster. Op een dag ga ik mee voor een chemobehandeling en als ik even naar het toilet ga en terugkom hoor ik weer een fluitend geluid. Ik trek het gordijn weg bij het ziekenhuisbed en zeg streng: "Lig je nou weer met je tumor te spelen?" Bas ziet er zeer betrapt uit en barst dan in lachen uit en wanneer ik besef wat ik net gezegd heb, schater ik het ook uit, het galmt heerlijk door de kamer heen. Ondertussen zijn we bijna 4 jaar verder… Bas hield zijn woord en ging niet dood aan de tumoren, sterker nog, ze zitten er nog, een stuk kleiner, maar stabiel. De artsen snappen er niks van, maar Bas leeft, en geniet met volle teugen van zijn kleinzoon. Fluiten met zijn tumor kan ie niet meer, daar is ie te klein voor, maar een kniesoor die dáár over valt...