De uitvaart, een kwestie van inleven - Dodelijk saai, vergeet het maar

Nieuws
Evelien Leguit. (Foto: JWvD)
Evelien Leguit. (Foto: JWvD) rodi.nl

Column Evelien Leguit

Als het maar blauw is

Een man van voor in de vijftig is overleden. "Hij moest voor een onschuldige ingreep naar het ziekenhuis, zegt zijn dochter verdrietig, maar er bleek meer aan de hand te zijn." Ik zit aan een houten keukentafel met zijn zoon en dochter van in de twintig. Hun ouders zijn gescheiden, zij bespreken met mij de uitvaart. Tijdens het gesprek smeert de jongen een krentenbol voor zijn zus: "Hier, je hebt de hele dag nog niks gegeten". "Pappa moet worden begraven en we willen een afscheidsdienst in de aula", zegt ze tussen twee happen door. We bespreken in grote lijnen wat er moet gebeuren. Daarna kucht de zoon en zegt: "We hebben nog wel een grote wens. We willen alles in het blauw, want dat was zijn lievelingskleur. De kaart willen we in het blauw gedrukt en de bekleding van de kist en de bloemen." "Dat kan, welke kleur blauw moet het zijn: lichtblauw, kobaltblauw, koningsblauw? "Alles is goed, áls het maar blauw is. En we willen graag op de uitnodiging zetten dat iedereen in blauwe kleding moet komen. Als ik met een medewerker van de kistenfabriek bel over blauwe bekleding, zegt hij, we hebben alleen zachtblauw, eigenlijk babyblauw. Dat is goed zeg ik. Ze sturen de nieuwe bekleding op. Samen met een collega haal ik de witte bekleding uit de kist en bekleed hem opnieuw met die van blauw katoen. Even later wordt de man in een lichtblauw overhemd met blauw vest en een spijkerbroek in de kist gelegd. In de namiddag komen de kinderen naar hem kijken. Met tranen in hun ogen strelen ze de handen van hun vader.
Vijf dagen later. Ik sta voor mijn kledingkast. Buiten is het fris. Ik vervang mijn zwarte rok en jasje voor een blauw mantelpak dat ik nog heb hangen. Het regent inmiddels ook. In het algemeen is het zo; hoe ouder de overledene, hoe minder aanwezigen. Maar deze man is nog jong en het belooft een drukbezochte uitvaart te worden. Ik zal dus een hele tijd op het kerkhof bij het graf moeten staan. Zodra ik mijn zwarte lange jas over het blauwe mantelpak aantrek is het effect weg. Maar te fris om zonder jas te gaan. Plots bedenk ik dat ik op zolder nog een jas heb hangen. "Maham, waarom heb je die nou gekocht ? hoor ik mijn dochter nog vragen. Je bent net een stewardess." Ga je vliegen, werd mij op straat gevraagd. Nieuwe baan? Enfin, de jas verhuisde naar zolder. Nu haal ik hem tevoorschijn. Als ik die middag na de begrafenis in de koffiekamer mijn jas uittrek komt een vrouw naar me toe. Wat een fantastische jas, dat blauw kleurt precies bij je ogen. En fijn dat je ook 'in kleur' bent. Ik glimlach. Komt de jas toch nog van pas.