Ut sal mijn un sorg sijn - Zorgen moet je niet maken maar doen

Nieuws
Diana de Boer. (Eigen foto)
Diana de Boer. (Eigen foto) rodi.nl

Column Diana de Boer

Huisnummers

We vermoeden dat hij op de meeste fronten functioneert op het niveau van een 5-jarige, in levensjaren telt hij er 62. Kan niet lezen, niet schrijven, cijfers heeft hij ook niet veel mee. De constructie rond deze man is uniek te noemen, onze zorginstelling heeft het huisje waar hij in woont gehuurd, omdat hij er na de dood van zijn zus, die ook zijn moeder was (wat zijn mentale beperkingen zeker bepaalde) nogal een zooitje van maakte. Nu woont hij dus gewoon in de wijk, en krijgt drie keer daags zorg, daarbij drie keer per week thuisbegeleiding en nu doet hij het prima. Elke werkdag ben ik in de morgen bij hem om hem te douchen en saampjes zijn hondje uit te laten, zijn medicatie te geven enzovoorts. En zijn eetgewoontes in de gaten houden, hij snackt graag en dat is hem aan te zien. Hij is ontzettend zwaar. Maar zijn thuisbegeleider heeft een fietsenmaker gevonden, eentje die een driewieler op maat gaat maken. En hij is zo blij als het kind dat hij feitelijk is.
"Diana wat weeg ik ook al weer?" vraagt hij, alhoewel dit klinkt als; "Niaane wa weegk okkwéé ?" versta ik hem prima. Dat heeft tijd gekost trouwens, maar ik versta hem redelijk nu. "U weegt 178 kilo meneer Angelo." Hij staart me aan met de bekende blanco blik. "Vergeet het steeds, maar die man moet precies weten wat ik weeg!" Ik zie zijn amandelvormige ogen vochtig worden. Hij denkt dat als hij zijn gewicht niet kan onthouden hij zijn driewieler niet krijgt. Omdat meneer zijn 'ontvangstknop' vaker uit dan aanstaat moet ik mezelf vaak herhalen."Staat in de aanvraag hoor, maakt u zich maar niet druk." Maar de onrust blijft. Ineens bedenk ik wat. "U weegt ongeveer hetzelfde als uw huisnummer", zeg ik. Ohhhhh, nu licht zijn gezicht op, dát is een nummer dat hij onthoud! Als we ons rondje met het hondje door de wijk lopen zie ik hem met hernieuwde interesse naar de huizen van de buren kijken. Bij het huis van buurvrouw links blijft hij even staan. "Diana, wat is dát voor nummer?" Ik kijk en zeg dat het nummer 98 is. Hij knikt nadenkend, mompelt in zichzelf "Jááááá, dat dacht ik al, jaja, dat zie je zó!" Ik vraag wat er zo duidelijk is aan dat huisnummer, in feite ben ik zéér geïntrigeerd. "Nou, dat zijn minder cijfers dan mijn huisnummer." Hij zegt dit op een manier die aangeeft dat ik allang had moeten snappen wát hier zo bijzonder aan is. Ik vraag toch maar even om uitleg. Diepe zucht naast me en met een licht hoofdschudden vertelt hij me het nieuwtje: buurvrouw is vééls te mager. Die observatie had ie allang gedaan, maar háár huisnummer is véél kleiner dan die van hem! Had ie dus kunnen weten! Ik heb maar niet verteld dat ik op 27 woon. Want dunne mensen snapt hij nog steeds niet helemaal. Ik glimlach en besluit dat ik van de week wel even ga zitten met hem over het huisnummer-gebeuren. Wanneer zijn 'ontvangstknop' aanstaat.