En toen viel het doek... - Marga en Nico Bennemeer stoppen na 32 jaar met SJOO
OOSTZAAN - Marga komt uit een artiestengezin, hun huis was een studio en er was altijd reuring. Ze ontmoette Nico en sleepte hem mee in haar enthousiasme en zo ontstond SJOO (Stichting Jeugdtheater Oostzaan). Nico noemt de dubbele O een woordgrapje. Op 26 juni 1985 is de eerste voorstelling in de Stijfselmakersschuur.
Marga speelt al sinds haar vijftiende jaar toneel, waarvan een heel groot gedeelte bij Retorica in Zaandam. En het bloed kroop waar het niet gaan kon. Er moest een lacune opgevuld worden in Oostzaan en zo ontstond het idee voor SJOO. Daarbij was het in die tijd een feit dat jeugdvoorstellingen subsidiemogelijkheden hadden. Marga denkt even terug; "Jeugdtheater is mooi, eerlijk en vaak veel beter dan andere theatervoorstellingen." En zo stond er in juni 1985 de voorstelling 'De verdrietige theepot', marionettentheater. De affiches werden nog met de hand gemaakt en vervolgens gestencild. En natuurlijk in het dorp rondgebracht.
Speciaal voor de voorstellingen werden er bankjes gemaakt door de sociale werkplaats. Twee van die bankjes zijn nog terug te vinden in de tuin van het tweetal. Ze tikten tweedehands verlichting op de kop uit een balletstudio. En zo kon er gewerkt worden aan meerdere voorstellingen. Zo was er in 1985 ook een professionele voorstelling die internationaal was en in het Engels gegeven werd. Uniek voor die tijd. En het betrof acrobaten en dat is heel bijzonder in de Stijfselmakersschuur. Iedereen die het voormalige theater kent weet wat voor halsbrekende toeren daarvoor uitgehaald moesten worden.
Het wordt duidelijk dat de Stijfselmakersschuur niet de meest ideale plek voor voorstellingen is en de activiteiten worden verplaatst naar de grote zaal van dorpshuis de Greep. 'Een uurtje eeuwigheid', dat is de eerste voorstelling die bezocht kon worden voor drie gulden vijftig. Ook helpt de SJOO mee aan de Sinterklaasvoorstellingen en dat doen ze jaren achtereen. In het plakboek hebben ze de A4-tjes bewaard die Evelien na afloop altijd schreef namens Dick en haar toen de KOE (Komité Oostzaanse Evenementen) deze intochten nog organiseerde. Er wordt verder geïnvesteerd in licht en toneelvereniging Hierna Beter en Bel Canto zijn vaste huurders.
In 2002 komt er een nieuw fenomeen, de scholenvoorstelling. In plaats van de losse verkoop voor de kindervoorstellingen, worden er voorstellingen aangeboden voor de scholen. Het blijkt een gouden greep en menig kind komt hierdoor in aanraking met écht theater. Maar de tijden veranderen, de subsidiekranen worden steeds meer dichtgedraaid, de veiligheidsvoorschriften worden steeds strenger, het wordt steeds moeilijker om vrijwilligers te vinden en Marga en Nico worden zelf ook langzaam een dagje ouder. "Reden om de stekker eruit te trekken, het is niet meer te doen. Wat rest zijn talloze herinneringen, plakboeken vol anekdotes en een goed gevoel." Zowel kinderen als volwassenen hebben kunnen genieten van de SJOO. Marga heeft haar hart kunnen volgen en Nico volgde trouw zijn lief(de). Het is jammer, maar zo komt ook hier weer een einde aan een tijdperk.
