Wat me even van het hart moet - Korte fragmenten uit het Oostzaanse

"Volgend jaar ga ik voor mijn master naar Cambridge", klinkt het studentikoos.Twee jonge gasten zitten voor mij op het terras."Vet chill", zegt de ander. "Ik ben vorig jaar naar Singapore geweest." Het gesprek kabbelt verder over verre reizen en welk werk ze gaan doen na hun afstuderen. De wereld ligt ogenschijnlijk aan hun voeten. Een oudere man verderop schuifelt wat op z’n stoel. Het leven heeft overduidelijk z’n sporen achter gelaten op zijn gezicht. Een biertje en een jonge jenever staan voor hem op z’n tafeltje. Hoogstwaarschijnlijk niet de eerste van de dag. Hij draait zich om naar de studenten voor me en kijkt ze doordringend aan.
"Ooit was ik als jullie en had ik grote dromen en nog sterkere verhalen", zegt hij tegen de jongens. "We zouden de wereld gaan veranderen en niet gaan lijken op onze ouders." Hij staat wat wankel op. "En nu? Nu? Ik ben ook een burgerlul geworden die z’n dag doorbrengt op kantoor achter een beeldscherm. De grote dromen zijn verdwenen. Toen ik jong was dacht ik dat de wereld ook aan m’n voeten lag, maar dat was niet zo." Hij graait wat in z’n broekzak en de studenten kijken hem verbaasd aan. "Luister jongens, de arbeidsmarkt zit niet te wachten op dromers. En sterke verhalen mogen alleen door managers worden verteld. Manager moet je niet willen worden. Jullie hebben toch nog wel iets van trots?" Hij legt een verfrommeld tientje op tafel en zegt tegen de serveerster: "Laat de rest maar zitten." Ik kijk hem na terwijl hij wegloopt en vraag me af wat er eigenlijk van mijn dromen is geworden.