OOSTZAAN - Het is uniek en vergt bovenmenselijke krachten, de extreme triathlons (Ironman) die Joop Schwalbach allemaal heeft afgelegd. Er is geen andere Nederlander bekend die alle vier de triathlons tot een goed einde heeft gebracht. Nog geen maand geleden sloot Joop met goed gevolg de Swissman af en nu doet hij zelf verslag van de Alaskaman. Samen met zijn grote liefde en maatje Bea van Berkel was hij in staat om deze extreme triathlon met goed gevolg af te leggen. Hieronder deel één van zijn relaas uit Alaska.
Joop Schwalbach en Bea van Berkel in Alaska (Foto's: BvB en JS)
rodi.nl
OOSTZAAN - Het is uniek en vergt bovenmenselijke krachten, de extreme triathlons (Ironman) die Joop Schwalbach allemaal heeft afgelegd. Er is geen andere Nederlander bekend die alle vier de triathlons tot een goed einde heeft gebracht. Nog geen maand geleden sloot Joop met goed gevolg de Swissman af en nu doet hij zelf verslag van de Alaskaman. Samen met zijn grote liefde en maatje Bea van Berkel was hij in staat om deze extreme triathlon met goed gevolg af te leggen. Hieronder deel één van zijn relaas uit Alaska.
Alaskaman 2018 van Seward naar Girdwood
"Het was altijd al een droom om naar Alaska te gaan. Discovery Chanel is 'my friend'. Toen er een nieuwe Extreme Triathlon werd toegevoegd aan de XTri world tour was de keuze dan ook snel gemaakt. Nou ja keuze, ook dit was weer een loterij om mee te mogen doen. Ik had me dan ook maar voor verschillende wedstrijden opgegeven en je raadt het nooit, ik werd gewoon overal ingeloot. We hebben gelijk een staatslot gekocht, maar zo werkt het niet. Uiteindelijk gekozen voor de Swissman om zo de grote drie (Norseman, Celtman en Swissman) te vervolmaken. Maar daarna stond het hoofddoel op het programma. We waren al drie weken op vakantie en hebben de allermooiste dingen beleefd en gezien. Ook nog een beetje geoefend in koud water zwemmen en verschillende hikes gedaan (waaronder de laatste 17 kilometer van het bergparcours). Een paar dagen voor de start zijn we naar Seward vertrokken, lekker uitrusten in de Resurrection Lodge en genieten van het uitzicht.
En dan is het zo ver ...
De wedstrijddag begon al om 2.30 uur plaatselijke tijd. Ontbijten ging niet echt van de zenuwen. Om 3.00 uur naar de zwemfinish gereden in het pikkedonker. Fiets klaargezet en snel in de schoolbus naar Lower Point gestapt. Bij Millers Landing was de start. Toevalligerwijs stond ik precies naast mijn FB vriend Carlos Molina. Om kwart voor vijf was de start en na wat simpele instructies ging dat vrij makkelijk. We moesten gewoon naar de rood-witte zwaailichten van de brandweer in Seward zwemmen. Hoewel het water slechts 14 graden was had ik daar geen problemen mee. Neopreen vest, sokken en cap helpen wel een beetje. Ik had ervoor gekozen geen handschoenen te dragen. Die dingen wegen een kilo op het eind en wat je niet meer voelt, daar heb je ook geen last van. Het was best lang maar ik had heel eigenwijs een strakke route te pakken. Na ⅔ stroomde er water van de gletsjer vlakbij ons de zee in. Iemand zei nog: "it will punch you in the face", maar dat viel best mee. Als de temperatuur naar 8 graden daalt is alles toch al gevoelloos. Land in zicht en alleen nog de bocht om. Nou dat viel tegen. Hier was een erge stroming en ik moest alles geven om aan kant te komen bij een of andere oude scheepshelling. Na drie pogingen stond ik rechtop.
Zonder maatje geen triathlon
Bea moest me wel een handje helpen. Stukje dribbelen en warm aangekleed. Wollen sokken, overschoenen, handschoenen, eigenlijk zo'n beetje een complete winteroutfit. Mijn support had het niet makkelijk, ik had er ook maar één, maar wel de beste. Licht aan, reflecterend vest, RaceJoy-app aan op je telefoon. Na 4100 meter zwemmen in 1.38.23 uur en een wissel van 12.07 zat ik bij de eerste 30 op de fiets". (Vervolg volgende week)
