Joop en Bea leveren unieke prestatie in Alaska - Na de Norseman, de Celtman en de Swissman nu de Alaskaman (deel 2
OOSTZAAN – Het is uniek en vergt bovenmenselijke krachten, de extreme triathlons die Joop Schwalbach allen heeft afgelegd. Er is geen andere Nederlander bekend die alle vier de triatlons tot een goed einde heeft gebracht.
Nog geen maand geleden sloot Joop met goed gevolg de Swissman af en nu doet hij zelf verslag van de Alaskaman. Samen met zijn grote liefde en maatje Bea van Berkel was hij in staat om deze extreme triathlon met goed gevolg af te leggen. Hieronder het vervolg van zijn relaas uit Alaska.
Alaskaman 2018 naar Girdwood
"Het fietsen ging wel lekker al was het erg mistig en maar 4 graden. Wel vond ik het gevaarlijk op de Seward highway. Er zijn in Alaska weinig wegen en over die wegen gaat al het verkeer. Een vluchtstrook met veel grind of soms helemaal niets, maakt het er ook niet beter op. Wij hadden gekozen voor drie verzorgingsstops. Daar moest je helemaal zelf voor zorgen. Bij 32 mile was de eerste. Bea had de driekleur opgehangen, dus die had ik zo gevonden. Colaatje en een nieuwe bidon. Dat ging soepel, alleen waren er wat problemen met de tracker. 'Ja, this is Alaska', er is hier geen bereik op de meeste plaatsen.Dat levert veel stress, ook bij de andere support teams. Bea had inmiddels al vrienden gemaakt en we zagen de rest van de dag ook veel dezelfde mensen. Halverwege werd het warmer, de mist trok op en dat zorgde ook voor wat afleiding door het mooie landschap. Je verwacht elk moment een Moose of Bear die over zou steken. Bij 58 mile ging het nog steeds lekker, maar bij de laatste stop op 88 mile was ik helemaal op."
Verschrikkelijk afzien
"We hadden bijna de hele 180 kilometer wind tegen en dat brak nu op. Voor het laatste stuk moest je verplicht bearspray mee en ik moest mijn lichtjes wisselen. Uiteindelijk een half uur verspeeld op het laatste stuk. Net binnen de 7 uur liep ik binnen op de Alyeska day lodge parking in Girdwood. Een lange wissel: fietstijd inclusief wissel: 7.09.55 uur. Goed op tijd begonnen aan het lopen, maar de benen wilden gewoon niet. Het was inmiddels heet geworden en na 2 kilometer licht afdalen moest ik even wandelen. Nou dat even werd steeds meer. Bij het einde van de Copper Mine Road was de start van de Winners Creek Trail. Hier was een laatste verzorgingspost. Geweldige vrijwilligers. Ik werd ontzettend geholpen, maar moest wel even zitten omdat ik toch wel wat witjes zag. Bij de creek moesten we met een handtram naar de overkant. Dat mag met twee personen, maar wij namen nog een derde deelnemer mee. Hierna was het veel steil klimmen en dalen tot de Nordic Loop. Een langlaufroute die heen en terug, over een lengte van 10 kilometer, moest worden afgelegd. Ik kon hier alleen nog wandelen. Strontmisselijk, maar niet kunnen spugen, bloedheet en erg steil. Gelukkig kwam er een eind aan en na 2 kilometer asfalt en 4.55 uur over 28 kilometer was ik weer bij de parking, de start van het mountain parcours. Bea stond al klaar want die moest vanaf hier verplicht mee. Langzaam stijgend over de skihellingen van Girdwood maakten we toch wat voortgang. Ik had gelukkig een uur speling, maar wat had ik het zwaar. Bea heeft me echt letterlijk omhoog geduwd. Boven hadden we het mooiste uitzicht wat je maar kunt denken. Afdalen naar het Alyeska resort ging ook niet meer op zijn best maar de finish was binnen bereik. Nog een stukje asfalt op en neer en het ging gebeuren. Samen met mijn meissie over de finishline. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een finish. 18.45.04 uur onderweg. Deze dag was gewoon té zwaar en na 40 ironman distances moet ik toch maar eens aan triatlon-pensioen gaan denken. Er kwamen slechts 84 deelnemers aan de finish, maar daar waren wij er wel mooi één van!"
