De uitvaart, een kwestie van inleven - Dodelijk saai, vergeet het maar

Mijn mantelpak plakt aan mijn lijf, de zon heeft haar heetste stralen aangezet. Als ik aanbel bij het adres waar ik moet zijn, vliegt de deur meteen open. Een vrouw van eind twintig staat huilend in de opening. We lopen naar een piepkleine achtertuin waar haar moeder en broer - eveneens huilend - aan een houten tafel tussen de bloeiende hortensia's zitten. Ik ben omringd door verdriet én kleurenpracht.
De vader van midden vijftig is vannacht onverwacht overleden. De moeder schenkt voor ons allemaal een glas water uit een karaf. "We moeten doorgaan", opent ze het gesprek en veegt haar betraande gezicht droog. Vader is al opgehaald en overgebracht naar het uitvaartcentrum. We praten over de muziek tijdens de crematie. Het gezin weet goed wat hij had gewild. Ze spreken lieve woorden over hem. De keuze van de kist en de tekst op de kaart levert geen probleem. Ze zijn het direct eens.
"Maar ik wil er nog een zin aan toevoegen", zegt de zoon. "In plaats van bloemen willen wij graag een bijdrage in de kosten." Mijn wenkbrauwen gaan omhoog. "Er staat toch weleens vaker een collectebus tijdens een uitvaart", zegt hij. "Ja", zeg ik. "Maar dat is dan bijvoorbeeld voor de Hartstichting of het KWF als iemand is gestorven aan aan een hartinfarct of aan kanker."
"Overmaken hoeft niet,doe maar een collectebus. Als je een bruiloft hebt staat er toch ook als cadeautip een envelopje op de kaart. Ik vind die bloemen onzin. Daar wordt een kapitaal aan uitgegeven en niemand heeft er uiteindelijk wat aan.", zegt de zoon. "Dat bedrag dat mensen aan een bloemstuk uit hadden willen geven, kunnen ze beter aan mijn moeder doneren ,die kan t straks goed gebruiken." Moeder slaat haar ogen neer. In de koffiekamer zet de zoon op de dag van de uitvaart een in elkaar geknutselde doos met een gleuf neer naast het condoleanceregister. Velen kijken ernaar, slechts een enkeling stopt er een envelopje in.