Purmerend omarmt Bob Marley

Trees vindt kunstenaar een groot woord, ‘noem het maar gewoon creatief’’. Een leven lang tekenen, schilderen, meubels bekleden, huis verbouwen, je kunt het zo gek niet bedenken. Ze wordt net zo blij van schuurpapier en een verfkwast als van kunstschilderen. Daarnaast zet ze, alleen bij bekenden, tatoeages, en verzorgt ze permanente make-up voor mensen met een ziekte. Basis van dit alles: mensen blij maken. “Zo mocht ik een duifje tatoeëren bij een buurvrouw. Haar vader was pas overleden, hij was duivenmelker geweest, en zij wilde dit om hem altijd mee te dragen”, vertelt Trees. “Dat vind ik zo bijzonder. Dat ik dat mocht doen, het vertrouwen dat ik krijg. Daar word je nederig van. Met de permanente make up heb ik dat ook. Dat gaat niet om ijdelheid. Ik kan bijvoorbeeld mensen na een ziekte wenkbrauwen terug geven en daarmee weer een stukje eigenwaarde. Ook dat is prachtig.”

Creativiteit houdt nooit op

Cor werkt al 39 jaar bij de Zorgcirkel bij de Technische Dienst, Trees heeft bijna een leven gewerkt aan de balie bij het postkantoor, sinds 1976. Tussendoor bracht ze een aantal jaren door in de zorg waar ze werkte met verstandelijk beperkten en probleemjongeren, ‘dat vond ik de mooiste uitdaging’. Hun huis werd dan ook regelmatig opengesteld voor jongeren, verslaafden, of ex-gedetineerden. Het hart op de juiste plek dus, en echte mensenmensen. Trees: “Met de post was ik echt vergroeid. Dat was zo mooi werk. Elke klant is anders, dat maakte het zo leuk, met mensen spelen.” Dat de postkantoren gingen sluiten en ze daarmee haar baan verloor heeft haar veel verdriet gedaan. “Mijn creativiteit houdt me op de been”, zegt ze daarover. En gelukkig houdt die nooit op.”

Bijzondere projecten

Los van haar eigen schilderijen, waarvan in hun huis bijzondere exemplaren hangen, draait het echtpaar de hand niet om voor bijzondere projecten. Die tot in perfectie worden uitgevoerd. Zoals de ‘pianoschutting’ rond de tuin. Of de industriële slaapkamer in hun nieuwbouwwoning. Deze is niet met standaard woonwinkel-producten samengesteld. De oude leidingen en lichtknoppen zijn origineel, net als alle accessoires, de muren zijn eigenhandig uitgejekkerd om oude muren te maken van baksteen en pleister, en elke schroef die nieuw moest is roestkleurig. Ze kijken er uit op de vide, waar in een ingenieuze takelstellage een enorme motorfiets hangt uit 1929. Ook de sfeervolle woonkamer is voorzien van bijzondere objecten waarvan de blinkende Harley Davidson misschien nog het meest gewoon is.

Bob Marley

Een ander gezamenlijk project is dus Bob Marley. Dat het Bob werd is toeval. “Ik wilde iets op die schuur maken”, vertelt Trees. “Ik had zo’n plaatje in mijn hoofd van een vrouwenhoofd met haar als bebossing. Boven de schuur groeit namelijk wilde wingerd. Die maakt eind van de zomer van die lange slierten, die in snel tempo verkleuren van groen naar rood, en dan oranje en geel. Zo kwam ik op rastakleuren, en uiteindelijk op Bob Marley, een bijzonder mens.” Eind september, begin oktober is Bob gehuld in zijn rastahaar. Met kerstmis wordt hij voorzien van een kerstmuts, door Trees zelf genaaid uit maar liefst negen meter vilt, vakkundig vastgezet door Cor. “Ik zou dat niet zonder Cor kunnen doen. Wat ik maar bedenk, hij gaat er in mee.” Cor knikt. “Maar het is toch leuk? Het kan mij niet gek genoeg.“

Mondkapje

Om Bob in de tijdgeest te houden bedacht Trees dat hij een mondkapje kon dragen, als symbool voor de coronatijd. “Ik had op Facebook gevraagd of iemand een lichtblauw hoeslaken voor me had. Daar kwam al snel een buurvrouw mee aan. Cor heeft geholpen met de baleinen vastzetten en hem monteren.”

“Genoeg om bij mensen een glimlach op het gezicht te toveren”, zegt Cor. “Toen Trees aan het schilderen was kwam iedereen al kijken. Ook veel jonge jongens die van de muziek houden en hele verhalen hadden over Bob Marley. Zo had je heel leuke gesprekken, dat vind ik het mooie ervan.” Bij het plaatsen van de mondkap, in het begin van de lockdown, boden ze een mooi schouwspel voor de thuiszittende flatbewoners aan de overkant, die hen na afloop trakteerden op een overdadig applaus.

Wellicht ooit, omdat Cor zo handig is, komen ook nog de stoeptegels ervoor, waar Bob’s muziek uit klinkt wanneer je er op loopt. Voor de volledige beleving, zeg maar.

Pandamiet-je

Voor de deur staat overigens hun Pandamiet-je. Een andere hobby is namelijk om de oude Panda waar ze allebei aan verknocht zijn, regelmatig in een ander jasje te hijsen. Ze hadden kogelgaten-Panda al gehad, de surf-Panda, de steam punk Panda en stonden op het punt hem om te toveren tot Herman Brood-Panda toen de pandemie uitbrak. “Dus werd het Pandamiet-je, Herman moet nog even wachten”, lacht Cor. De Panda is een beetje hun handelsmerk geworden, ze worden ermee herkend en brengt bij medeweggebruikers veel leuke positieve reacties teweeg onderweg. En daar worden zij weer blij van.

Eigen gevoel

Waarom deze projecten? “Het is gewoon gehoor geven aan je eigen gevoel”, zegt Trees. “Je doet het vooral voor jezelf en het verbaast me soms dat we zoveel mensen er een plezier mee doen. Bob is in de drie jaar dat hij er zit een soort ankerpunt geworden voor mensen, een wegwijzer zelfs. En niemand die er aan zit, of probeert het masker er af te halen. De mooie gesprekken die je met iedereen hebt, ook over Bob, en merkt dat het nog zo leeft overal. Ik wilde hem eigenlijk nog ’s een keer een joint geven, maar misschien gaat dat wat ver”, lacht ze.

Rastakleuren

Wie Bob in echte rastakleuren wil zien moet eind september, begin oktober regelmatig even de Purmerdijk over, richting Kwadijk, om de bloei van de wingerd in de gaten te houden. Het effect houdt slechts een paar dagen aan. Daarna gaat Bob in de renovatie, een fris verfje, zodat hij weer helemaal klaar is voor kerst, en zijn kerstmuts. En daarna, wellicht, wordt hij in paasstijl gebracht, met passende oren, en daarna? Met Trees en Cor weet je het nooit ..