Evelien Dirks bewijst slechthorende kinderen grote dienst - Gratis Kindergebarenapp in half jaar tijd al 50.000 ge

De ontwikkeling van de Kindergebarenapp leverde Dirks, na een gewonnen pitch, een prijs op. Van de Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland (VGN) ontving ze een beeld voor eeuwige roem en een cheque van € 10.000,-. Deze zal worden besteed aan verdere uitbreiding van de app. Daarnaast zou ze graag nader onderzoek willen doen naar kinderen met een matig gehoorverlies, door Evelien ‘de vergeten groep’ genoemd.
“Er is naar deze groep veel minder onderzoek gedaan dan naar kinderen met ernstig gehoorverlies”, aldus Dirks, die met haar onderzoeken ervoor heeft gezorgd dat nu meer inzicht is in het psychosociaal functioneren van deze peuters en, niet onbelangrijk, in de invloed die ouders hierop hebben.

“Peuters met matig gehoorverlies laten ten opzichte van hun horende leeftijdgenoten een achterstand zien op het gebied van sociaal-emotionele ontwikkeling en taal. De interactie met hun ouders kan daar een belangrijke rol in spelen”, luidt de conclusie van Evelien Dirks. Zij ziet in de dagelijkse praktijk gebeuren dat dove en ernstig slechthorende kinderen veel meer aandacht krijgen dan matig slechthorende kinderen.
“Dat komt doordat van hen vaak wordt gedacht dat ze toch wel alles mee krijgen. Tijdens mijn promotieonderzoek is juist het tegenovergestelde gebleken. Deze kinderen horen best wel veel, maar ze verstaan lang niet alles en dat zorgt voor achterstanden in hun sociaal-emotionele ontwikkeling”, weet Dirks uit de dagelijkse praktijk.

“Kinderen met een goed gehoor kunnen tegelijkertijd naar hun speelgoed kijken en naar hun ouders luisteren. Voor slechthorende kinderen is dat lastiger. Zij moeten hun aandacht meer verdelen”, geeft ze als voorbeeld.
De band tussen ouders en slechthorende peuters blijkt in de basis net zo goed te zijn als bij kinderen met een goed gehoor. Toch zijn er ook verschillen. Ouders van slechthorende kinderen hebben minder momenten van gedeelde aandacht met hun kind, zoals oogcontact maken en samen bezig zijn tijdens het spelen.

Ook het taalgebruik tussen ouders en hun slechthorende kinderen is minder rijk, concludeert Dirks. Deze ouders praten net zoveel met hun kind als andere ouders, maar ze stellen minder open vragen en praten minder over gevoelens. Terwijl dat soort input juist heel belangrijk is voor de sociaal-emotionele ontwikkeling en taalverwerving van het kind.
Evelien Dirks ontwikkelde in de afgelopen 11 jaar enkele boeken ten behoeve van ouders met een doof of slechthorend kind en maakte bovendien een mini-documentaire, met het doel om ouders in een vroeg stadium te informeren. Nu is ze bezig met de ontwikkeling van een emotie tas voor dove en slechthorende peuters; een tas vol spel materiaal dat gesprekjes over emoties tussen ouder en kind moet uitlokken.

“Het vaststellen of een kind doof of slechthorend is kan sinds 2005 al op jonge leeftijd. Naast de traditionele hielprik is er sindsdien een gehoortest, die al na snel duidelijk maakt of een kind goed hoort of juist niet. We kunnen nu ook al vrij snel anticiperen met het aanbieden van vroegbehandeling. Deze behandeling richt zich op dove en slechthorende kinderen van ongeveer 3 maanden tot zes jaar oud en hun ouders. Zo volgen ouders gebarenlessen en leren ze vaardigheden om de ontwikkeling van hu kind te stimuleren. Het mooie is dat als een kind 1 ½ jaar is, ze in een behandelgroep voor dove en slechthorende kinderen terecht kunnen”.
De Kindergebarenapp, waarin 200 gebaren uit de dagelijkse praktijk door middel van video’s worden getoond, is door iedereen gratis te downloaden via zowel android als IOS. Deze app is gemaakt voor kinderen en door kinderen en daarmee uniek in zijn soort.