Van kunstenaar naar manegehouder - Marc Vaarzon Morel: "Zonder Yvonne ben ik nergens"
KWADIJK - Marc Vaarzon Morel is een beetje een vreemde gozer, maar wel heel leuk. Hij werd kunstenaar naar het voorbeeld van zijn vader. Na zijn hogere school, het Amsterdams Montessori Lyceum waar hij een zogenaamd feestpakket deed, trad hij op 19-jarige leeftijd zonder einddiploma de grote wereld binnen. Zonder diploma maar wel met een bak aan geestelijke bagage, startte hij negen jaar later als ondernemer een manege.
Het schilderen ging hem goed af, maar hij verzette zich tegen wat hij zelf noemt, “die jongens”. Marc deed nooit mee aan exposities en zijn werk verkopen was helemaal niet zijn ding. “Nee, naast mijn schilderen heb ik altijd gewerkt”, zegt hij met een brede glimlach. Natuurlijk heeft hij wel opdrachten gedaan en veel portretten geschilderd. Maar ervan leven, dat hoefde niet.
Zijn werk is vaak eigenzinnig. Op diverse doeken staan gebouwen niet afgebeeld die er in de werkelijkheid wel degelijk staan. En hier en daar staat een boom of een koe afgebeeld die daar nooit heeft gestaan of gelopen. “Dat vond ik beter zo, kijken is voldoende, ik maak het. Het waren mijn schilderijen en wat een ander ervan vindt is minder belangrijk. Ik heb ook nog weken in Artis gezeten, aapjes en groepjes geiten schilderen.”
"Kunst is het vermogen om schoonheid te scheppen en esthetisch genot op te wekken, en daar wil ik het bij laten", zegt hij instemmend.
In 1987 begint Marc samen met vriendin Yvonne een manege in Zaandam en in 1999 verhuist het ondernemende koppel naar Kwadijk. Daar komen de belangen pas echt samen. Yvonne doet het commerciële en het financiële gedeelte en Marc de klussen. En dat doen zij beiden heel goed, maar ook hier heeft de eigenzinnige Marc zo zijn visie. En die visie steekt hij niet onder stoelen of banken. Alles in de manege loopt zo het zich laat aanzien op rolletjes.
Elk paard heeft zijn eigen perfect verzorgde box inclusief fraai naambordje op de deur. In de middag staat er een heel andere groep paarden gezellig in de wei dan in de morgen. “Dat komt omdat we maar beperkt de ruimte hebben”, zegt Marc. Als we even later door de stallen lopen is het wel duidelijk dat hij en zijn vrouw Yvonne de teugels aardig in handen hebben. Niets ontgaat deze uiterst vriendelijke man. Tegen een jong meisje wat aan de verkeerde kant van haar paard loopt zegt hij vriendelijk, “je loopt aan de verkeerde kant, lieverd.” Het meisje lacht vriendelijk en corrigeert van links naar recht.
Duidelijk in zijn nopjes loopt hij verder. De stallen worden mede onderhouden door een grote groep vrijwilligers. Als we later in de kantine van een kop thee zitten te genieten, komt de hoefsmid langs. Als ik hem vraag een schets te geven van Marc als mens, schuift hij graag even aan.
Volgens de hoefsmid is Marc een goed en eerlijk mens met een duidelijke kijk op het leven. “En hij is heel breed geïnteresseerd, hij heeft overal verstand van, vooral van techniek’, besluit hij.
Marc is als ondernemer en paardenliefhebber van mening dat ook paarden het allemaal leuk moeten vinden. Waarbij wij wel degelijk kijken naar de opbrengst per vierkante meter. Aan zo’n manege zit een enorme zorg. Paarden hebben veel verzorging en aandacht nodig. En er is er ook wel eens ééntje ziek, dan komt de veearts. Yvonne houdt dat allemaal goed in de gaten. “Zonder haar ben ik nergens”, besluit hij.
En inderdaad, Marc is een beetje vreemde gozer, maar wel één met het hart op de juiste plaats en eigenlijk ook wel heel leuk.
Cees Baerts
