Op weg naar een roze wolk

Algemeen
Afbeelding
(Foto: aangeleverd)

Het is najaar en ik hoef niemand van de ondertussen ingevallen herfst te overtuigen. Het is dan ook al geruime tijd nat. De regen valt in repeterende, zware buien.

De oogstsporen in de landerijen staan vol. Vol water. De sloten en de vaarten staan vol. Het boezemgemaal draait op volle toeren. Soms dag en nacht. Ook is het al vroeg donker en naarmate de bewolking dikker is, valt dat duister vroeger in de middag en verlengt de avond.

Onder deze omstandigheden fiets ik huiswaarts. Juist deze dag valt de avond vroeger dan verwacht. Daar had ik geen rekening mee gehouden. Ondanks de uitstekende verlichting op mijn fiets, heeft de invallende duisternis voor mij het karakter van een overval. Het is donker geworden en al dat donker wordt versterkt door een buitengewoon zwartblauwe hemel.

Een nachthemel die zich heeft uitgedost met blauwzwarte gordijnen, afwisselend van donkerte. Blauwzwart, staalblauw, zwartblauw en zelfs zwartzwart gaan zo vloeiend in elkaar over, dat het lijkt alsof ik naar een rivier kijk die traag en soepel door donker laagland stroomt. Als een sluipend dier.

Eenmaal op de ruimte ontvouwt zich een duister schouwspel waarin allerlei wolken rond zweven in allerlei tinten grijs. De roze wolk die zich hoog in dit nachtelijke geweld ophoudt, lijkt meer op een wonder dan op een wolk. Met een vaartje fiets ik een surrealistisch schilderij binnen. Het omhooglopende fietspad geeft mij de indruk naar deze roze wolk op weg te zijn. Idioot natuurlijk.

'Op weg naar een roze wolk'. Verward schud ik mijn hoofd.

M'n vrouw begreep me en zette gauw een kopje thee.

Willem Messchaert, Kolhorn