‘Alle bomen hebben we aangetikt’
Na vijftig jaar heft Trimclub Enkhuizen zichzelf op. Deze kleine vereniging ontstond vijftig jaar geleden toen de toenmalige staatssecretaris van volksgezondheid opriep tot meer bewegen. Raakte het wekelijkse zaterdagochtend uurtje gym, bewegen en lopen al wat in het slop door corona, nu is het echt einde oefening. “Een vriendenclub houdt op te bestaan.”
Zaterdag 28 november is het precies 50 jaar geleden dat dé Trimclub werd opgericht. “In een tijd van toenemende welvaart, meer mensen die de auto pakten in plaats van de fiets, meer tv kijken en meer zoet en vet eten”, somt Máire Ní Ghallchobhair, al vijfentwintig jaar lid, op. “Landelijk werd opgeroepen tot Trim u fit. In Enkhuizen werd dat opgepikt door de personeelsvereniging van Draka Polva (tegenwoordig Pipelife). Dat was trouwens best vooruitstrevend voor die tijd.”
Enkhuizerzand
Het eerste jaar werd getraind bij voetbalvereniging West Frisia. Al gauw kwam de groep op het Enkhuizerzand bijeen en dat bleef de vaste stek. “Het Enkhuizerzand, het Wilhelminaplantsoen, maar ook het strand. Het hele gebied gebruiken we. Alle bomen hebben we aangetikt, de gehele vestingmuur gebruikt voor rek- en strekoefeningen en op het strand hebben we wat afgerend en altijd in een leuke sfeer. Het was altijd beregezellig. Dankzij de goede sfeer kon het zolang voortbestaan.”
De trimclub ging altijd door, vertelt Máire. “Op die ene keer na dat het ijzelde, maar bij storm, hagel, vrieskou en sneeuw: het ging altijd door. Er zijn zelfs een keer tijdens, een winter dat het vroor, oefeningen op het ijs gedaan.” Het niet verplichtende karakter was volgens haar een belangrijke factor voor succes. “Je hoefde je niet op te geven, maar er heerste wel een soort loyaliteit. Dus je kwam omdat je dat wilde en je wist ook dat als niemand zou komen zoiets ophoudt te bestaan.”
‘Gezellige vereniging zonder gedonder’
De sfeer was altijd goed. Er werd serieus gesport, maar een geintje op zijn tijd kon ook, herinnert Niek Nugter zich. Op zijn 84ste stopte hij ermee, na 46 jaar lidmaatschap. “Het was fantastisch. Iedere zaterdagmorgen kwamen we om negen uur bij elkaar. Ik heb nooit eens gedacht: ik heb geen zin. Het was niet super formeel, er waren geen vergaderingen of iets. Gewoon een gezellige vereniging zonder gedonder.” Hij stond zelfs aan de wieg ervan. “Ik werkte bij Draka en was bij de oprichting. Ik had nooit gedacht dat ik zo fanatiek zou worden. Ik had nooit iets met sport gedaan, maar ik was er altijd als een van de eersten en ben zelfs vijftien jaar trainer geweest.”
Lachspieren
Naast medewerkers van Draka sloten zich steeds meer vrienden en bekenden aan. “Als je een nieuw lid binnenhaalde, zou je een zilveren lepel krijgen”, zegt Máire gekscherend. “Maar die belofte is nooit nagekomen.” In de loop der jaren kwamen mensen ook uit andere plaatsen dan Enkhuizen, zoals Venhuizen, Andijk en Grootebroek. “Het sporten en buiten zijn, was belangrijk, maar het was niet competitief. Er heerste gewoon een gezellige sfeer onderling en tijdens de oefeningen werd tussendoor heel wat afgepraat. Alle spieren werden gebruikt, ook de lachspieren. Er werd heel wat afgelachen. Soms moesten we zelfs tot de orde worden geroepen.”
Hoogtepunt
De onderlinge verbondenheid was groot, zegt ook Nel Kuin, lid geworden via haar echtgenoot die werkte bij Draka. “Iedereen deed op zijn eigen niveau mee. De een kwam twintig minuten eerder om nog even gezellig een praatje te maken, de ander precies op tijd. Er hing een fijne, gemoedelijke sfeer waarin iedereen zich met elkaar verbonden voelde.”
Tijd voor een feestje was er regelmatig. Elk lustrum van de vereniging en de leden werden gevierd. “Met koffie en gebak na de training en een bos bloemen, een speech en een rijm.” Op het hoogtepunt heft de vereniging zichzelf op, vertelt Máire. “Het ging veel verder dan sporten, dat maakte het zo leuk. Sommigen zullen doorgaan als wandelgroepje.”
