Column: Choose your battles

“Wie weet zeggen we op een dag wel, die goeie ouwe tijd.” Dat waren de laatste (ironisch bedoelde) woorden van de column die ik bijna twee jaar geleden over corona schreef. Daarna heb ik me ervoor verstopt. Niet door mijn sociale contacten tot een absoluut minimum te beperken, afstand als een heiligdom te beschouwen of mijn handen obsessief vaak te wassen. Nee, ik verstopte me niet voor het virus, maar voor het discours óver het virus. Dit is hoe het leven nu is en daar ga ik het beste van maken, besloot ik. Het beste betekende voor mij: geen nieuws meer volgen, alle actualiteitenprogramma skippen en ieder gesprek over corona afkappen met “daar praat ik niet over”. Ik deed alsof de hele toestand niet bestond. Niet omdat ik geen mening heb. Integendeel! ‘Waarom spreek jij je niet uit? Je hebt een podium en een publiek’, vroeg iemand een keer terecht. Denk vooral niet dat ik mezelf die vraag niet ook regelmatig heb gesteld. Ik heb het uit willen schreeuwen en toch bleef ik stil. “Omdat corona mijn strijd niet is”, antwoordde ik. Misschien ken je de uitdrukking waar ik op doel wel: Choose your battles. Een collega wees me ooit op de relevantie van deze woorden, aangezien ik me over alles zo druk kon maken. Sindsdien helpt dit zinnetje me kiezen welke thema’s er op mijn podium klinken. Dat zijn bijvoorbeeld zwerfvuil, boeken lezen, mensen accepteren in al hun kleuren en vooral: Vlaardingers laten zien dat onze stad best wel superdupertof is! Juist omdat ik deze thema’s zo belangrijk vind, is het beter om niet groots verkondigen hoe ík over de maatregelen, vaccinatiecampagnes en onze leiders denk. Ik zou er mensen mee verliezen die ik nu wel bereik. Dat is een realistisch risico, gezien de vele huwelijken en vriendengroepen die uit elkaar zijn gevallen na het innemen van een standpunt en afkeer krijgen van het tegendeel. Waarom dan nu toch deze column? Omdat ik zaterdag in een kroeg stond met een wijntje. Het was maar even, het was illegaal, maar het was fucking magisch! Ik dacht dat ik zo goed zonder al het vertier kon, maar toen we daar met elkaar proostten voelde ik dat ik niet veel langer kan doen alsof corona niet ook míjn battle niet is. Gelijke behandeling van mensen is een van de thema’s waar ik me voor inzet. Maar ik ben straks misschien zelf niet meer welkom, terwijl anderen het dan allemaal eindelijk weer normaal vinden...