Jan Stijger is VFC’s supersub

door Gerard S. Verver

Wat er aan vooraf ging verbijsterde het Vlaardingse sportwereldje. Zo was er vorig jaar eerst het opstappen van het complete jeugdbestuur. Enkele maanden later gevolgd door de aankondiging van het hoofdbestuur, dat ook daar een fors aantal gaten zou gaan vallen. Toch stonden iedere dag, op momenten dat de corona-maatregelen dat toestonden, de jeugdvoetballers op het kunstgras. “De situatie zorgde voor verbinding. Dan staan er toch mensen en ouders van jeugdleden op die zeggen; dit laten we ons niet overkomen.”
Zo ook Stijger, die vanaf het eerste crisismoment in de buurt was om meningen te horen en te peilen. En zich soms verbaasde. Zo kreeg hij de indruk, dat zijn voorgangers erop rekenden, dat er tijdens een eerdere ledenvergadering ter plekke nieuwe mensen zouden opstaan om de vacante functies in te nemen. “Zo werkt het niet. Een dergelijke missie moet je tijd gunnen. Weet je, niet alleen bij ons maar overal gaan bestuurlijke sores aan de meeste leden voorbij. Als ze maar kunnen voetballen. Die merken pas dat er iets mis is als de organisatie er een zootje van maakt. Dat bleef uit. Er waren gelukkig genoeg mensen, die de club niet wilden laten vallen.” Met een zo goed als nieuwe bestuursploeg gaat VFC op weg naar morgen. “In de media zijn we als probleemclub neergezet. Och, iedereen loopt wel eens een deukje op. Terwijl we een respectabele en financieel solide vereniging zijn.” Niettemin moet er achter de schermen nog veel gebeuren. “Dat geeft energie. We gaan aan de slag.”